(ეძღვნება ყველა მიტოვებულ ქალს, რომელთა მრისხანე მუქარაშიც ჟღერს შეფარული მოტივი სიყვარულთან უეჭველი დაბრუნებისათვის მზადყოფნისა.
მათ შორის მეც ვიქნებოდი, უბრალოდ, გამიმართლა).

***
შენ გგონია, თუ მიმატოვებ, ნაღველი გამლევს?
თუ დამივიწყებ ისე, როგორც ჩემს სხვა ნაცნობებს,
მიწას გართხმული გზაშარაზე ცხენების ნალებს
გავათელვინებ მწუხარებით ჩემს გულს და გრძნობებს?

იქნებ ფიქრობ, რომ მკითხავებში დავიწყებ სირბილს
და გრძნეულებას მივენდობი ჯადოს ამხსნელის,
რომ იქნებ ჩემკენ მოტრიალდე ან ჩემი ზილფი
გამოგიგზავნო, როგორც ხსოვნა უკანასკნელი.

შორს ჩემგან! შენთვის ვერ დავხარჯავ გულიან ოხვრას,
ეს არ მოხდება, მონანულ სულთან ვერასდროს მოხვალ.

ზეციურ დასთა ანგელოზებს, მათ სათნოებას,
დედა ღვთისმშობლის სასწაულებრ ხატს გეფიცები,
რომ ცეცხლოვანი ღამეების ამაოებას
და ჩემს სიყვარულს ვეღარასდროს ვერ ეღირსები.

***
А ты думал - я тоже такая,
Что можно забыть меня,
И что брошусь, моля и рыдая,
Под копыта гнедого коня.

Или стану просить у знахарок
В наговорной воде корешок
И пришлю тебе странный подарок -
Мой заветный душистый платок.

Будь же проклят. Ни стоном, ни взглядом
Окаянной души не коснусь,
Но клянусь тебе ангельским садом,
Чудотворной иконой клянусь,
И ночей наших пламенным чадом -
Я к тебе никогда не вернусь.