იმდენი მტანჯე და იმდენი ვნება მაწვნიე,
რომ მოთმინების ავსებული შევსვი ფიალა,
თავი დავხარე, მაგრამ მაინც ვერ დაგაღწიე,
რამდენს გავუძლო? - ეს გულია, რკინა კი არა.

მეც შენებრ ვუმტრო სატრფოს, მერე მარტო შთენილი,
შურისძიებას შევალიო ჩემი ძალები,
სულყველა წყლული გავიხსენო გულს დაჩენილი
და ჯოჯოხეთის აქვე, ახლავ გავხსნა კარები?!

გახსოვს იმ ღამის სიმწარე და ლამაზი სევდა,
როცა ერთმანეთს გადაადნა ორი ბუნება?
მე ჩემი სულის ხვეულები გავაშიშვლე და
შენს სულში ვღვარე თანაგრძნობა და სალბუნება.

მე დავივიწყე ყველა წყენა და გაპატიე,
ვითხოვ შენდობას... მხოლოდ შენ ხარ, რაც მაბადია.

***
That you were once unkind befriends me now,
And for that sorrow which I then did feel
Needs must I under my transgression bow,
Unless my nerves were brass or hammer'd steel.

For if you were by my unkindness shaken
As I by yours, you've pass'd a hell of time,
And I, a tyrant, have no leisure taken
To weigh how once I suffered in your crime.

O, that our night of woe might have remember'd
My deepest sense, how hard true sorrow hits,
And soon to you, as you to me, then tender'd
The humble slave which wounded bosoms fits!

But that your trespass now becomes a fee;
Mine ransoms yours, and yours must ransom me.