როცა ადგილზე ვივლი შორ მწვერვალამდე მანძილს,
და ცულის უტარობა მატარებს,  ანდა დამცემს;

მერე - შენამდე ცალ სულს გადმოვაცურებ როცა,
და სულისცალის პოვნით აღევლინება ლოცვა;

და გულისცემა იტყვის, რაც არასოდეს უთქვამს;
და გადაფარავს ფერებს სუნთქვაშეკრული სუნთქვა,-

ანგელოზები მზეზე დაფრინდებიან, დები;
მუზანაზავდები და სინაზენაზავდები:

შენშია გული  - ღია ან უბრალოებური,
საკმარისია ფიქრებს ოცნებად მოებურო

და იყო, სადაც არ ვარ, და ვიყო, სადაც გელი,
და მაპატიო, რაც მე სიჩვენე დაგაკელი.

და როცა მართლაც, ჟამი, გადაიმტვრევა წელთან,
და ბედისწერა დაწერს, რასაც არასდროს წერდა, -

დავიკარგებით, კარგო, ცისარტყელაზე, ფრთებით...
სინაზენაზავდები... სინაზენაზავდები...
                                             
                                                  ავტორი: მუხრან აბაშიძე