პირდაპირ ფანჯარაში ავკრიფე, კორექტურები გამპარვია.
ჩავასწორე, რაც შემეძლო და ახლიდან ვდებ.
ეს წაიკითხეთ

ნინო დარბაისელი

,,მამიდაჩემი -სემირამიდა'
- -
(კრიტიკული ავტორეცენზია)

ჯერ  - ლექსის წინარე ისტორიის შესახებ.
ამას წინათ "ფეისბუქზე" ერთი ძველი ანეკდოტი დავდე:
,,პროფესორი ასპირანტს:
- როგორია თქვენი დისერტაციის თემა?
- ,,როგორ ვზიდოთ წყალი საცრით”.
- არ ვარგა სათაური - არამეცნიერულად ჟღერს. სჯობს დაარქვათ: „ ტოტალურად პერფორირებულძირიანი ჭურჭლით თხევად აგრეგატულ მდგომარეობაში მყოფი ნივთიერების ტრანსპორტირების პრობლემა და მისი გადაჭრის მეთოდოლოგია“
- გმადლობთ რჩევისთვის. თავის დროზე თქვენს დისერტაციას რა ერქვა?
- „პიროვნების ქცევითი ამპლიტუდისადმი საზოგადოების
დამოკიდებულების ინტერქციული  მოდელი, ახლონათესაური კავშირების გათვალისწინებით“
- რეალურად რაზე იყო?
- „ყველამ თავის ბოზ მამიდას მოუაროს“...

მამიდის თემაზე ამ ანეკდოტმა დამაფიქრა და როგორც ჩვეულებრივ მემართება, გონებაში წამომიტივტივდა  ორიგინალური, მთლად ხუთმარცვლიანი ანუ ჰიპერდაქტილური რითმა ჩემი მამიდა/ სემირამიდა.
ახლა არ გინდა, ეს ორი სიტყვა ერთმანეთთან დააკავშირო ლექსში?

მამიდა არასოდეს მყოლია, არც დეიდა.
ის კი ნამდვილი ამბავია, რომ  ბავშვობაში  წარმოსახული მეგობარი ანუ,,,იმაჯინარი ფრენდ' - მამიდა მართლა მყავდა და თუ რამე კარგი მქონდა ან შემიქებდნენ, სულ მამიდაჩემს მივაწერდი.
მეგობრების მამიდებს რომ ვაკვირდებოდი, სულ ვხედავდი, როგორი  მოყვარულები იყვნენ და  ცოტა არ იყოს, მშურდა კიდეც. ლექსში გამოყენებული კონკრეტული სიტუაციები - იმ მამიდებისგან მოდის.
დავგუგლე ინფორმაცია სემირამიდას შესახებ,  სკოლის პროგრამიდან მახსოვდა, რომ მსოფლიოს შვიდი საოცრებიდან ერთი  - სემირამიდას  დაკიდული ბაღები ბაბილონში მდებარეობდა,  სადღაც ცნობასაც წავაწყდი, რომ ის  ბაღები არა სემირამიდასი,  არამედ დედოფალი ამიტასი იყო და ნაბუქოდონოსორმა აუშენა. მაგრამ ეს ამბავი არაფერს მაძლევდა.
სამაგიეროდ ,,ფლაში' დამემართა გონებაში, როცა გამახსენდა, რომ ბიბლიის მიხედვით, ბაბილონის გოდოლი დაინგრა და ადრე ერთ ენაზე მოლაპარაკე ხალხი სხვადასხვა ენაზე ამეტყველდა და ერთმანეთისა აღარ ესმოდათ.
ბაბილონის გოდოლია ოჯახი, აბა, რა!- როცა მის წევრებს საერთო ენა დაკარგული აქვთ.
ესეც ასე, - კონტექსტი მოიხაზა, ლექსის ხერხემალი გამოიკვეთა. ხორცშესხმამდე ისღა დამრჩა, მომეფიქრებინა, რა ფორმას მოიხდენდა.
(ეს მხოლოდ საქმეში ჩახედულთათვის, სხვები - არ მოცდეთ: თავისუფალგრაფიკიან ლოგაედურ, თავისუფალჩანართებიან, გარდამავალ სახეობაზე შევჩერდი, მოძრავრეფრენიანი სტროფოიდებით,  ბოლოს გარე და შიდარითმებიანი ათმარცვლიანი (ქორე- დაქტილური) ლექსით დავასრულე)

სათაური თავისებური ,,სარკული რითმაა'. შემეძლო, პირდაპირ ,,ჩემი მამიდა სემირამიდა" დამერქმია, ჩემი ნება არ იყო?! მაგრამ ჩავთვალე, რომ ეს უფრო მაღალი ტექნიკური საფეხური იყო და გემოვნებიან მკითხველს უფრო მიიზიდავდა.

გვეყოფა შესავალი. ახლა ლექსს ჩავყვეთ და ცალკეულ მომენტებს მივაქციოთ ყურადღება.

,,იოდსაც სულისბერვით გადამისვამდა"  -  აქ გათამაშებულია იდიომი - ,,სულს უბერავს' - ანუ თან ჰყვება,
,,და ხელსგულზე სულგუნიანი ერბოკვერცხის ჩემთვის შემწველი -  რა შუაშა აქ სულგუნი?  გამახსენდა, რომ  სულგუნი ერთი ხალხური ეტიმოლოგიით, სულსა და გულს ნიშნავს.

ხელისგულზე ერბოკვერცხი ვინ შეიწვას ნეტა,
რომ ამაგი დაგიფასოს,  საყვარელო დედა

ეს საბავშვო ლექსი მახსოვდა, ალუზია  ,,სულგუნით ,,მოვრთე'  და სიცინცხლე შევმატე.

გაუთხოვარი, მაგრამ არა - კარგუნახავი - ნიშნავს, რომ სიყვარული მართლაც გამოცდილი ჰქონია. ანუ  იგულისხმება, რომ კლასიკური ,სტარაია დევას ზამაშკები' ნაკლებად ექნებოდა.

ბაბილონის გოდოლზე უკვე ვთქვი თავში.  დავამატებ მხოლოდ, რომ აქ აღზრდის ფსიქოლოგიიდან ერთი მომენტი გამოვიყენე: ბავშვის მშობლებს სხვა ახლობელმა უფროსებმა, ოჯახის წევრებმა ხელი არ უნდა შეუშალონ აღზრდაში. ეს- მათი ბავშვია და მთავარი პასუხისმგებლობაც არა მარტო მის გაზრდაზე, არამედ აღზრდაზეც მათ ეკისრებათ. მამიდა სიტყვას არ ამბობს, ნაზად, ფხანით ეფერება და ამშვიდებს ბავშვს. ანუ  არც მშობლებს უპირისპირდება, არც ბავშვს განაწყობს ნეგატიურად მათდამი - სწორად იქცევა.

სხვათა ,,ფიჭა- ფანჯრების' თვალიერება  შეხმიანებაა იმ კომფორტთან, სიტკბოსთან, რომელიც ლექსის ლირიკული სუბიექტისთვის რეალობაში - შორია, სხვისია, როგორც მამიდის ყოლა.

ამის შემდგომ ,,კარტი იხსნება' - ლირიკული გმირი აღიარებს, რომ ეს ყველაფერი მოგონილია, რომ ,,არცა შიოლა არა ყოფილა'.

ბოლო სტროფი, (არასპეციალსტები ამის წაკთხვაზე ნუ მოცდებიან: უფრო მაინც სტროფოიდი, რადგან ლექსში სხვა არაფრის მიმართ არ არის  არც რიტმულად, არც გრაფიკულად თანაზომიერი,)  კონვენციურ ლექსს წარმოადგენს.
თვალცრემლიანი რად გელაღები- ნიშნავს გეხუმრები, გეთამაშები,  გეთამამები (ლაღობა - გართობა - თამაშობა, თავშექცევაა,) ჩემთვის აქ ალუზიაა  'ბოზ მამიდაზე ' ანუ  ხალხურ ანდაზაზე  და უწმაწურ ანეკდოტზე, რომელიც დავდე, რათა დამედასტურებინა ა.ახმატოვას სიტყვები ,,მაშინ გეცოდინებოდათ, რა ნაგვიდან ამოიზრდებიან ლექსები, რომელთაც არ უწყიან სირცხვილი'.
უთუოდ შენიშნავდით, რომ  ბოლო სტრიქონი  ,,ჩემი მამიდა'ან კორექტურას შეიცავს, ან ბრუნვაში არ ეთანხმება წოდებითში დასმულ სხვა სტრიქონებს.
რა ხდება?
ნუთუ ასე იმიტომ მოვიქეცი, რომ რითმის სიზუსტემ გამიტაცა?
(ჩემი მამიდა/ სემირამიდა).
რაკი აქამდე გულწრფელად აგიხსენით, რაც შემეძლო, აქაც არ გადავუხვევ გზას და გეტყვით,  რომ არც მთლად უმაგისობაა , მაგრამ ასეთ დაბალ ტექნიკურ გადაწყვეტას არ მივმართავდი, რომ  არა ერთი საყრდენი:
ჩემი გოგო! ჩემი ბიჭი!  ჩემი ლამაზი'  და ა.შ. ქართულ ენობრივ გამოცდილებაში - გრამატიკულად - არასწორი, მაგრამ ზეპირსიტყვიერად  დამკვიდრებული მოფერებითი ფორმებია. .
გამომრჩა რამე?
თუ ასეა, არ დამიმალოთ, კითხვა შემომაწიეთ და თუ პასუხი მე ვერ მოვძიე,
აქ არ არის  ყველაფრის მცოდნე მამიდაჩემი - სემირამიდა?!
ავდგები და ამ ერთხელაც ვკითხავ.

ახლა შეგიძლათ ,,ახალი თვალით " წაიკითხოთ ეს ლექსი.

ნინო დარბაისელი

მამიდაჩემი. სემირამიდა
- - - - -

ამასობაში მამიდაჩემიც დაბერებულა.
დაბერებულა მამიდაჩემი,
ნეტა, ვინ უნდა მოუაროს?
მამიდ, მიშველე, მიშველე-მეთქი, მუხლებზე როგორ ვეხვეოდი, მუხლზევით რომ ვერა ვწვდებოდი
და ისიც ფიცხლივ, კალთისფერთხვით ამიტაცებდა,
გადაყვლეფილებს ჯერ უბრალო  მარილწყლით მბანდა,
მერე იოდსაც სულისბერვით გადამისვამდა.

მამიდაჩემი,
ჩემი ყველაზე იმწამსაგამჩენი
და ხელისგულზე სულგუნიანი  ერბოკვერცხის ჩემთვის შემწველი,
გაუთხოვარი,
მაგრამ არა - კარგუნახავი.

"რატომ? მითხარით, ამიხსენით, გამაგებინეთ!"-
ვევედრებოდი როცა დიდებს ცრემლთამყლაპავი,
ხოლო ისინი მპასუხობდნენ,
,,მე ასე მინდა'' ანდა ,,საჭირო ასეაო'',
და ნანგრევებში მიყოლებდა როცა გოდოლი,
რამის უთქმელად შუა ბაბილონს გამარიდებდა
და უნაზესად კეფისა და ზურგის ფხანით
მიმარინდებდა და მირინდულზე ყველა კითხვა,
ყველა პასუხი
მისი ნაწყობი ტუჩ-კბილიდან  გადმოსხივული ღიმილივით ნათელი იყო.
ჩემი ნათელი,
ჩემი,
ჩემი,
ჩემი მამიდა!

მერეც, გვიანაც,
მამიდასთან დავრეკავ-მეთქი, ვეუბნებოდი სწორებს,
როდესაც რამე კითხვაზე  უიმედოდ პასუხს ვეძებდით.
ყოფილა ისიც,
მოულოდნელად შუა ლხინს რომ გავეცლებოდი,
მამიდაჩემი ვერ არის კარგად,
აფთიაქიდან რაღაც წამალი სჭირდება-მეთქი,
დავუყვებოდი მერე სულელურ მაღაზიებს, იმათ ვიტრინებს,
შებინდებულზე ფიჭა-ფანჯრების თაფლისფერ შუქით გულს ვიტკბილებდი და ასე, მარტო ვეხეტებოდი.

მამიდაჩემი!
ჩემი მამიდა,
ვინც  ჩემი პირით მოკითხვას და სამძიმარსაც არასოდეს გიგვიანებდათ,
ვინც ვერასოდეს ვერავისაც ვერ გაგაცანით,
ასე, შორიდან  ვინც გამეგობრეთ,
ვინც ცხოვრებაში არასოდეს არცა მყოლია,
ვინც  სიბერემდე წარმოსახულ მეგობრად მომყვა,
მამიდაჩემი,
ჩემი მამიდა!

ჩემო მფარველო, დევნით დაღლილო,
თვალცრემლიანი რად გელაღები!
დიდებულება მიყვარდა შენი,
ჩემთვის გაშლილი იალაღები,
შენი  ბაღები - ცაში ნაშენი,
ღიმილი შენი - ცის გასაღები,
დაკიდებული შენი ბაღები,
გადახლართული ვარდის თაღები,
დაულექავი გულში - ლამი და
თვალზე - ნამი და
შენ, დედოფალო,
სემირამიდა,
მამიდაჩემო,
ჩემი მამიდა!

დათო, მადლობა!
ძვირფასებო, დანაპირები არ დამვიწყებია.
სხვა საჩქარო საქმეები მოვილიე, გავგზავნე ადრესატებთან და ჩემი თავისთვისაც მოვიცალე.
კარგი წასაკითხი რაღაცეებიც დადებულა, ერთი სული მაქვს, როდის წავიკითხავ, მაგრამ ჯერ -ეს.

ჩემი კრიტიკული ავტორეცენზია საყვედურით უნდა დავიწყო:
ამ დღეებში ისე გიჟრიამულიათ აქ სხვების თემებში, გაუკაფავში გადასვლასაც არ მორიდებიხართ.

აღარ ვიცი, როგორ გეხვეწოთ ხოლმე, შენიშვნები დამიტოვეთ, თუნდაც დარწმუნებული არ იყოთ მართებულობაში- მეთქი და  - რა!
ხომ იცით, მე იმ მცირე გამონაკლისთაგანი ვარ, შენიშვნას ჯილდოდ რომ მიიჩნევს, მადლიერად უდგება, სერიოზულად უფიქრდება და ა.შ,
თქვენ  - შენიშვნით სხვების განებივრება გირჩევნიათ, იმ სხვებს კი, -  სწყინთ...


ნინო დარბაისელი

,,მამიდაჩემი -სემირამიდა'

( კრიტიკული ავტორეცენზია)

ჯერ ლექსის წინარე ისტორიის შესახებ:

ამას წინათ ფეისბუქზე ერთი ძველი ანეკდოტი დავდე, რომელიც  მოგვიანებით აქაც გადმოვიტანე კომენტარში.

მამიდის თემაზე ამ ანეკდოტმა დამაფიქრა და როგორც ჩვეულებრივ მემართება, გონებაში წამომიტივტივდა  ორიგინალური, მთლად ხუთმარცვლიანი ანუ ჰიპერდაქტილური რითმა ჩემი მამიდა/ სემირამიდა.
ახლა არ გინდა, ეს ორი სიტყვა ერთმანეთთან დააკავშირო ლექსში?

მამიდა არასოდეს მყოლია, არც დეიდა.
ის კი ნამდვილი ამბავია, რომ  ბავშვობაში  წარმოსახული მეგობარი ანუ,,,იმაჯინარი ფრენდ' - მამიდა მართლა მყავდა და თუ რამე კარგი მქონდა ან შემიქებდნენ, სულ მამიდაჩემს მივაწერდი.
მეგობრების მამიდებს რომ ვაკვირდებოდი, სულ ვხედავდი, როგორი  მოყვარულები იყვნენ და  ცოტა არ იყოს, მშურდა კიდეც. ლექსში გამოყენებული კონკრეტული სიტუაციები - იმ მამიდებისგან მოდის.
დავგუგლე ინფორმაცია სემირამიდას შესახებ,  სკოლის პროგრამიდან მახსოვდა, რომ მსოფლიოს შვიდი საოცრებიდან ერთი  - სემირამიდას  დაკიდული ბაღები ბაბილონში მდებარეობდა,  სადღაც ცნობასაც წავაწყდი, რომ ის  ბაღები არა სემირამიდასი,  არამედ დედოფალი ამიტასი იყო და ნაბუქოდონოსორმა აუშენა. მაგრამ ეს ამბავი არაფერს მაძლევდა.
სამაგიეროდ ,,ფლაში' დამემართა გონებაში, როცა გამახსენდა, რომ ბიბლიის მიხედვით, ბაბილონის გოდოლი დაინგრა და ადრე ერთ ენაზე მოლაპარაკე ხალხი სხვადასხვა ენაზე ამეტყველდა და ერთმანეთისა აღარ ესმოდათ.
ბაბილონის გოდოლია ოჯახი, აბა, რა!- როცა მის წევრებს საერთო ენა დაკარგული აქვთ.
ესეც ასე, - კონტექსტი მოიხაზა, ლექსის ხერხემალი გამოიკვეთა. ხორცშესხმამდე ისღა დამრჩა, მომეფიქრებინა, რა ფორმას მოიხდენდა.
( ეს მხოლოდ საქმეში ჩახედულთათვის, სხვები - არ მოცდეთ: თავისუფალგრაფიკიან ლოგაედურ, თავისუფალჩანართებიან, გარდამავალ სახეობაზე შევჩერდი, მოძრავრეფრენიანი სტროფოიდებით,  ბოლოს გარ და შიდარითმებიანი ათმარცვლიანი ( ქორე- დაქტილური) ლექსით დავასრულე)

სათაური თავისებური ,,სარკული რითმაა'. შემეძლო, პირდაპირ ,,ჩემი მამიდა სემირამიდა" დამერქმია, ჩემი ნება არ იყო?! მაგრამ ჩავთვალე, რომ ეს უფრო მაღალი ტექნიკური საფეხური იყო და გემოვნებიან მკითხველს უფრო მიიზიდავდა.

გვეყოფა შესავალი. ახლა ლექსს ჩავყვეთ და ცალკეულ მომენტებს მივაქციოთ ყურადღება.

,,იოდსაც სულისბერვით გადამისვამდა"  -  აქვგათამაშებულია იდიომი - ,,სულს უბერავს' - ანუ თან ჰყვება,
,,და ხელსგულზე სულგუნიანი ერბოკვერცხის ჩემთვს შემწველი -  რა შუაშა აქ სულგუნი?  გამახსენდა, რომ  სულგუნი ერთი ხალხური ეტიმოლოგიით, სულსა და გულს ნიშნავს.

ხელისგულზე ერბოკვერცხი ვინ შეიწვას ნეტა,
რომ ამაგი დაგიფასოს საყვარელო დედა
ეს საბავშვო ლექსი მახსოვდა, ალუზია  ,,სულგუნით ,,მოვრთე'  და სიცინცხლე შევმატე.

გაუთხოვარი, მაგრამ არა - კარგუნახავი - ნიშნავს, რომ სიყვარული მართლაც გამოცდილი ჰქონია. ანუ  იგულისხმება, რომ კლასიკური ,სტარაია დევას ზამაშკები' ნაკლებად ექნებოდა.

ბაბილონის გოდოლზე უკვე ვთქვი თავში.  დავამატებ მხოლოდ, რომ აქ აღზრდის ფსიქოლოგიიდან ერთი მომენტი გამოვიყენე: ბავშვის მშობლებს სხვა ახლობელმა უფროსებმა, ოჯახის წევრებმა ხელი აუნდა შეუშალონ აღზრდაში. ეს- მათი ბავშვია და მთავარი პასუხისმგებლობაც არა მარტო მის გაზრდაზე, არამედ აღზრდაზეც მათ ეკისრებათ. მამიდა სიტყვას არ ამბობს, ნახად, ფხანით ეფერება და ამშვიდებს ბავშვს. ანუ  არც მშობლებს უპირისპირდება, არც ბავშვს განაწყობს ნეგატიურად მათდამი - სწორად იქცევა.

სხვათა ,,ფიჭა- ფანჯრების' თვალიერება  შეხმიანებაა იმ კომფორტთან, სიტკბოსთან, რომელიც ლექსის ლირიკული სუბიექტისთვის შორია, სხვისია, როგორც მამიდის ყოლა.

ამის შემდგომ ,,კარტი იხსნება' - ლირიკული გმირი აღიარებს, რომ ეს ყველაფერი მოგონილია, რომ ,,არცა შიოლა არა ყოფილა'.

ბოლო სტროფი, (არასპეციალსტები ამის წაკთხვაზე ნუ მოცდებიან: უფრო მაინც სტროფოიდი, რადგან ლექსში სხვა არაფრის მიმართ არ არის  არც რიტმლად, არც გრაფიკულად თანაზომიერი,)  კონვენციურ ლექსს წარმოადგენს. თვალცრემლიანი რად გელაღები- ნიშნავს გეხუმრები, გეთამაშები,  გეთამამები (ლაღობა - გართობა - თამაშობა, თავშექცევაა,) ჩემთვის აქ ალუზიაა  'ბოზ მამიდაზე ' ანუ  ხალხურ ანდაზაზე  და უწმაწურ ანეკდოტზე, რომელიც დავდე, რათა დამედასტურებინა ა.ახმატოვას სიტყვები ,,მაშინ გეცოდინებოდათ, რა ნაგვიდან ამოიზრდებიან ლექსები, რომელთაც არ უწყიან სირცხვილი'.
უთუოდ შენიშნავდით, რომ  ბოლო სტრიქონი  ,,ჩემი მამიდა'ან კორექტურას შეიცავს, ან ბრუნვაში არ ეთანხმება წოდებითში დასმულ სხვა სტრიქონებს?

ნუთუ ასე იმიტომ მოვიქეცი, რომ რითმის სიზუსტემ გამიტაცა?
(ჩემი მამიდა/ სემირამიდა).
რაკი აქამდე გულწრფელად აგიხსენით, რაც შემეძლო, აქაც არ გადავუხვევ გზას და გეტყვით,  რომ არც მთლად უმაგისობაა , მაგრამ ასეთ დაბალ ტექნიკურ გადაწყვეტას არ მივმართავდი, რომ  არა ერთი საყრდენი:
ჩემი გოგო! ჩემი ბიჭი!  ჩემი ლამაზი'  და აშ. ქართულ ენობრივ გამოცდილებაში - გრამატიკულად - არასწორი, მაგრამ ზეპირსიტყვიერად  დამკვიდრებული მოფერებითი ფორმებია. .
გამომრჩა რამე?
თუ ასეა, არ დამიმალოთ, კითხვა შემომაწიეთ და თუ პასუხი მე ვერ მოვძიე,
აქ არ არის  ყველაფრის მცოდნე მამიდაჩემი - სემირამიდა?!
ავდგები და ამ ერთხელაც ვკითხავ.


 

5

მადლობა, დევი, გამოჩნდა.
ახლა ჩემი ჯერია, შევასრულო პირობა და კრიტიკული ავტორეცენზია დავდო..
.
ძვირფასებო, ეს - ორშაბათისთვის მაქვს გათვალისწინებული.
მანამდე კი, იმის საჩვენებლად, თუ რამდენად მართალი იყო ახმატოვა, როცა წერდა ,,.. მაშინ გეცოდინებოდათ, რა ნაგვიდან ამოიზრდებიან ლექსები უტიფრადო' ასევე, რომ არ მოიწყინოთ, ამით გაერთეთ

ძველია, მაგრამ მაგარი:

პროფესორი ასპირანტს:
- როგორია თქვენი დისერტაციის თემა?
- ,,როგორ ვზიდოთ წყალი საცრით”.
- არ ვარგა სათაური - არამეცნიერულად ჟღერს. სჯობს დაარქვათ: „ ტოტალურად პერფორირებულძირიანი ჭურჭლით თხევად აგრეგატულ მდგომარეობაში მყოფი ნივთიერების ტრანსპორტირების პრობლემა და მისი გადაჭრის მეთოდოლოგია“
- გმადლობთ რჩევისთვის. თავის დროზე თქვენს დისერტაციას რა ერქვა?
- „პიროვნების ქცევითი ამპლიტუდისადმი საზოგადოების
დამოკიდებულების ინტერქციული  მოდელი, ახლონათესაური კავშირების გათვალისწინებით“
- რეალურად რაზე იყო?
- „ყველამ თავის ბოზ მამიდას მოუაროს“...

ქალბატონო ნინო, ქულები პირველივე დღეს, ანუ გამოქვეყნებისთანავე დაიწერა ამ ნაწარმოებზე და იმიტომ არ ჩანს,  ახლა თუ ვინმე მიამატებს გამოჩნდება, ან გამოჩნდება გარკვეული დროის მერე. :)

და ისევ,
მეოთხე დღე იწურება, ჩემზე გვიან დადებულ ტექსტების ქულები  რახანია, ჩანს.
აქ შეფასება - ისევ ნულია.
მოდი და ნუ  დაგეკარგება კრიტიკული ავტორეცენზიის წერის ხალისი!
ნუთუ თვით იმათაც არ დაუტოვებიათ  ქულები, ვინც  კომენტარში აღნიშნეს?
სხვა დიდბუნებოვანი ავტორებისგან განსხვავებით, მე, დიახაც რომ, მიყვარს ქულები.
მათ რომ მართლა არ ჰქონდეთ  რაიმე მნიშვნელობა, საიტზე არც იარსებებდა.

მარია ძვირფასო. თქვენი სახელი რომ დავინახე კომენტარის ბოლოს, წაუკითხავად ვიფიქრე, რა კარგი ახალგაზრდა ყოფილა, არასწორი ციტირების გამო ალბათ შეწუხდა და ბოდიშს იხდის- მეთქი.
რაც შეეხება თქვენს აქ გამოთქმულ , ,, პრაქტიკულ”აზრს
ძველებმა და ვინც ასე თუ ისე მიცნობენ, კარგად იციან, ისეთი უმადური ადამიანი ვარ, სულ ცამდე რომ აიყვანონ ქებით ჩემი რომელიმე ნაწერი, თუ  მათი არ მომეწონა, ქულას ვერ გავიმეტებ; თუ ყურადღება არ მიიქცია, კომენტარს არ დავწერ, გავივლი და ეგაა.
საიდუმლოს გაგიმხელთ და არ გამთქვათ. ამ საიტზე ერთადერთი, მთელი ცხოვრების უსაყვარლესი მეგობარი მყავს ,,თანანა”. ბევრი მომწონს მისი ნაწერი დან,  ბევრიც - არა.
როცა მოიცალოთ, იქნებ გადაათვალიეროთ ძებნაში (ადვილია). , სულ რამდენი კომენტარი მაქვს მისთვის დაწერილი. ქულაც, მგონი, არასოდეს დამიტოვებია. არადა, მისი ლექსი კი არა, ყოველი მისი სიტყვა და უსიტყვობაც კი მთელ აქაურობას მირჩევნია.
ამიტომ.  შეირგეთ და შეიტკბეთ, თუ რაიმე კომენტარი დამიტოვებია თქვენთვის. დაუფიქრდით, იქნებ რამეში გამოგადგეთ.

Ox es pirferoba dagvgupavs qartvelebs:)))) tan rcheul avtorebtan.  Ar moepirferebi da ha,  dagaklda qulebi:)))))

წარმოსახვითი მამიდა საინტერესოა

ჩემო მფარველო, დევნით დაღლილო,
თვალცრემლიანი რად გელაღები!
დიდებულება მიყვარდა შენი,
ჩემთვის გაშლილი იალაღები

მშვენიერია

ისეთი პოეზიაა, პროზად ვერ გადააკეთებ:)
თანაც ძალიან კარგი.
განსხვავებული.

წარმატებებს გისურვებთ!

ეს ლექსი ფეისბუკზე გავაზიარე და ყველამ თავისი მამიდა ამოიცნო :)

სწორედ ესაა მწერლური ოსტატობა- კონკრეტული ადრესატისთვის მიძღვნილი ტექსტი  ყველამ სათავისოდ მიიღოს.

პოეზიაა, რა თქმა უნდა.

აწი, ადინოს ბდღვირი, ქალბატონმა ნინომ :)

მადლობა, ჩემო კარგებო!
ნიკი - ზუსტად გაგიგიათ სათქმელი.
კითხვაზე გიპასუხებთ, ოღონდ ცოტა მოგვიანებით,  სხვა კითხვებსაც დაველოდები,  მანამდე კი ვთხოვ და ვურჩევ მათ, ვისაც პოეზიით სიამოვნება უყვარს და ანგრეულ სამზარეულოში ჭყეტა - არა, ვიდრე დროა, ისიამოვნოს ლექსით, თორემ ჩვეულებისამებრ, უკვე კბილებს ვილესავ თვითკრიტიკისათვის და აქედან ბდღვირი აღარ დამრჩება!

ხმამაღლა წაიკითხეთ თამუნა და მიხვდებით რატომ პოეზია
ეცადეთ ხმამაღლა და გულით წაიკითხოთ
თითქოს თქვენი საყვარელი პოეტის ლექსი იყოს
ოღონდ ლექსის რიტმს აყევით, ხან ჩქარდება, ხან ნელდება

და მიხვდებით რატომაც პოეზია

გადასარევია მაგრამ რატომ პოეზია და რატომ არა პროზა? :)

კარგი ლექსი
და საერთოდაც ასეთ, უბრალო ადამიანური გრძნობით ლექსის შეტხზვა არ არის მარტივი. ასე მგონია. :)

როგორი კეთილი გოგოა გიჟპოეტა მარია
მტერსაც კი ლოცავს  :)

გაუთხოვარი, მაგრამ არა- კარგუნახავი

“არა“ აკლია შენს დაციტირებულში მარია
რა ახსნა ამას უნდა
რა არის ყველაზე კარგი ადამიანის ცხოვრებაში?  სიყვარულია რათქმა უნდა

მაოცებთ ქალბატონო ნინო

ძალიან მაგარი ლექსია და ზოგადადაც ალბათ რეალურად ასე იყო
მართლა გყავდათ წარმოსახვითი მამიდა, ვინც თქვენი პირით სამძიმარსაც არასოდეს უგვიანებდა
და თუ ასეა, ორმაგად მაგარია

საოცარია

ალალი 5
ძალიან კარგი ლექსია ეს
მაგრად მომწონს

თვალცრემლიანი რად გელაღები!
ეს ვერ გავიგე ოღონდ რას ნიშნავს

კარგი მოთხრობაა ნამდვილი ამბავია ?

უცნაური და განსხვავებული სიკარგეა აქ,
ორმაგი სამყაროს ზედეულში ვხვდები აქ , ასე მგონია.

მადლობა მარია, ნინო და მუხა!
მარია, ძალიან კარგი შეკითხვაა, აუცილებლად გიპასუხებთ, მაგრამ მოდით, ცოტა დავიცადოთ, ვიდრე სხვა მკითხველები და თვის პროვოკატორი გამოჩნდება და რაიმე კომენტარს  შემოგვაწევს.

ძალიან, ძალიან მომეწონა.

Ise isiamovna chemma mterma:)))))

ძალიან კარგია, ვისიამოვნე :)

Qalbatono nino gautxovari,  magram kargunaxavi ras nishmavs,  cota davibeni:)))