სინამდვილე ზღაპრულია იმდენად, -
კლდის ნაპრალებს მთის კალთები მოებათ.
საქართველო - მზით მორთული მინდორი,
ხოლო ხულო - ხალხის უბრალოება.

სოფელია სურვილების სისრულე;
ცის და მიწის ჩემი ნაზი ნაზავი;
ყურძნის ლერწნი ტყემლის წვერზე ასულან;
ნაძვნი ძმობას ზეცის ტანზე ხაზავენ.

ამ სიწმინდეს წლები რას დააკლებენ?-
დაკლაკნილი კივი კივის ბუნებას;
დარეკვისას კანკალებენ კაკლები;
როცა უცებ ქარიც დაძაბუნდება.

ბწკარს ალუბლებს ბულბულები უღებენ;
მყუდროებათ დაჰყვებიან ყვავები;
სოფელია გზის და გეზის დუღაბი;
სულო, სადაც, სურნელს  აუყვავდები.

ნეტარებას ეტანება ატამი;
სულ ცეკვავენ ნიავნი და იანი:
ან სამოთხემ სუნთქვა გამოატანათ,
ან დაადნა სოფელს ადამიანი.

აქ ზამთარნი ფრთხალი ზებრისფერნია,
ხოლო მწვანე სითეთრე აქვთ ზაფხულებს.
სოფელია - ფიქრში მყოფი ფერია,
ოცნებას რომ კოცნას უსაფეხურებს.

შემოდგომას შესდგომიან ფიფქები,
გაზაფხულს კი იგებებენ ციცანი.
თუ თოვაში სითბო გამოითქვიფა
და გაწვიმდა - ეს, სოფელი იცანით...

სოფელია გზის და გეზის დუღაბი;
სოფელია ფიქრში მყოფი ფერია;
სოფელია , ოფლს რომ გაადუღებენ
და სიცოცხლე - თეთრი ცეცხლისფერია.

                                ავტორი: მუხრან აბაშიძე