ორი ძველი ლექსი



საღამო

სად აუტანია განგებას ეს ციხე?
მე შენი თვალების ცქერას ვერ ვეღირსე,
რაც ამ გულს ცისა და შენთვის უნებია?!
ნიავთა და ზღვათა ნასალბუნებია.
კრძალვით გაახილა საღამომ თვალები
უღონო ღელვაში ოხრავდა ქუთუთო,
მწყრალი სიმფონია, თვალ-ნამტირალები
ის იყო მორჩილი, უღონო, უქუდო.
რა ძალამ აფრქვია, რა ზენამ დაათრო?
ასეთი თვალებით მგოსნები კვდებიან...
ვერ მოიხედავ და?! ქარივით გავა დრო
და როცა საფლავებს დაათოვს სევდიანს?!
შეხედე ამ თვალებს, გოდებით დაღალულს
ნუთუ ეს ვედრება სიყალბეს აიტანს?
იცოდე არასგზის პოეტებს არ ძალუძწთ
ჰფიცავდნენ ქრისტეს და ჰმონებდენ შაითანს.
რამეთუ სიონში ჩურჩულით ნავედრი,
შენდამი ლოცვაა წმინდაო მარიამ.
შემინდე საღამო, ჯვარი, ალავერდი
შემინდე მე ცოდვილს, ცრემლიანს, ქარიანს.
ცა მკრთალი, ნურასდროს ბოროტად მლოცველი
ნუ მნახავს თუ თვალებს სიკვდილი დაბურავს,
ნუ მიწყენთ, მე ნუგეშს ღვთისაგან მოველი
წავალ და არც მაშინ არ ვიტყვი სამდურავს.




("როგორც ნისლის ნამქერი, ჩამავალ მზით ნაფერი")


გურჯი მოხეტიალე

ჩემი სისხლით ნაღები ჰქროდნენ ბაირაღები,
ჩემი ცრემლით ნაბანი გადავიძრე საბანი.
დროა თავდავიწყების, დროა სისხლის გაღების,
როცა გული სიყვარულს ააიასამანებს.
დროა მოვწყდე სამყაროს, ჩემი ოხერ-ტიალიც...
როგორც ასტეროიდი, უკანასკნელ ზეცაზე
გავქრე უსიყვარულოდ გურჯი მოხეტიალე.
ვინც ეპოქის ჭენებას ულაგამოდ ვეცადე.
როგორც ავრელიუსი, საუკუნეს მიუსევ
ოცნებათა ლაშქარებს გულის სისხლის გაღებით
რაღაც ძლიერ მაჩქარებს, რაღაც მარადიულზე
ჩემი სისხლით ნაღები, ჰქროდნენ ბაირაღები.
პოეზიის კოცონზე გრძნობით გადახანძრული
ალავერდის ზეციურ დავემხობი ფიქალებს
მინდა გადავეკონო მოგონებებს წარსულის
მზერით ხანგადასული, მთვარე როდი იალებს?
დროა თავდავიწყების... დროა სისხლის გაღების
დროა მოვწყდე სამყაროს ჩემი ოხერ-ტიალიც!
რადგან სისხლით ნაღები ჰქროდნენ ბაირაღები
დაე გავქრე უკვალოდ, გურჯი მოხეტიალე.