ფრაგმენტი პოემიდან

...არ შეიძლება ლექსებს წერდე ძველი ინტიმით,
ძველი ცოდვებით მიდიოდე ტაძრის კარებთან
და სიკვდილივით გაშინებდეს რაღაც მარტივი-
ბრმად მოდებული სიყვარული გულისგარეთა,
არ შეიძლება მოწესრიგდე, როცა სახელად
გქვია პოეტი და ფოთლებში ეძებ სინაზეს...
აჰა, საღამომ ძველი ბოღმა ამოახველა
და დასჯილივით მიგაჯაჭვა ფანჯრის მინაზე.
რა მარტივია ყველაფერი, როცა ხმაურობ
და ყველა ხდება მოყვარული და შენიანი
და ტკივილამდე აჯადოვებს შენი აურა
ადამიანებს...მომლოდინე ადამიანებს
და რა რთულია ყველაფერი, როცა იღლები,
როცა მთიები მკერდზე აკრულ დაღებს იჩენენ,
როცა შენიდან, როგორც ჭიდან, ამოიღებენ
წყალს, რომ გვალვისგან მშრალი გვამი გადაირჩინონ.
რა უცნაურად იტვირთები...თუმცა ფარულად
რაღაც მარადი ჩაუქრობი ცეცხლივით გათბობს...
და სიმარტოვე-ერთადერთი თავშესაფარი
ისე მიგელის, როგორც მზისგან დასიცხულ სატრფოს.
1995.