თანანა,

უზრდელობით და უკმეხობით  მარტო აქ არ გამორჩევიან, უკვე ნამდვილ ცხოვრებაშიც ასე ხდება დიდი ხანია.

ისეთი შეურაცხყოფა მიაყენეს დღეს ქუჩაში უნივერსიტეტის წინ მხცოვან პროფესორს ორმა ახალგაზრდამ,
მათ შორის ერთი გოგო იყო მოღეღილი ჭიპით და  ამოგდებული დუნდულებით, რომ  ჭავჭავაძის გამზირი გაწითლდა სირცხვილისგან.
ივანე ჯავახიშვილის დროს ვინ გააჩერებდა მაგათ უნივერსიტეტში, მაგრამ ფასეულობების ნგრევაა  ახლა მოდაში და ეს წინა ხელისუფლებამ დაამკვიდრა.  რას ანგრევენ და სამაგიეროდ რას აშენებენ... ერთმა ღორმა იცის მარტო... აქ რო თანასწორობას აცხადებს. =) 

მე რომ განათლების მინისტრი ვიყო სასკოლო პროგრამაში შევიტანდი.
5

მე რომ განათლების მინისტრი ვიყო სასკოლო პროგრამაში შევიტანდი.
5

ჯიჯის?  ეგ ხომ მოკვდა საწყალი  :)

კი, მეც მაქვს ნანახი ყვითელი მთვარე ( არც მაშინ არ გამოუწვევია ხაჭაპურის ასოციაცია ), თუმცა თქვენს ლექსში უფრო ზოგადადაა მოცემული, ასე მგონია მე
ზოგადადაა აღწერილი, ასე დავინახე მე და ზოგადად მთვარე ნაკლებად რომ ხაჭაპურთან ასოცირდეს

თუმცა ავტორმა უკეთესად იცის  :)
ავტორმა, რომელსაც მე ძალიან ვაფასებ პიროვნულადაც და შემოქმედებითადაც  :)

გმადლობ ნიკი შეფასებისა და არგუმენტირებული კრიტიკისთვის!
"მჭირნეც" ლიტერატურული და გრამატიკულად სწორი ფორმაა, ქართველ მეფეთა წყალობის სიგელებში ხშირად არის მოხსენებული, დროთა განმავლობაში მას მო- თავსართი დაემატა და წარმოქმნილ ზედსართავ სახელად იქცა. უბრალოდ, ყური გვაქვს გადაჩვეული ძირძველ ქართულ სიტყვებზე...
რაც შეეხება მთვარის ხაჭაპურთან შედარებას, მეც და ჩემს გადამღებ ჯგუფსაც ზუსტად ასეთი მოყვითალო-მოალისფრო მთავრე გვაქვს ნანახი, ახლად გამომცხვარ ხაჭაპურს ჰგავდა, გომბორიდან ისე კარგად ჩანდა, ოპერატორმა კამერით გადაიღო... მთვარის შეფერილობაც იცვლება, ხან ვერცხლისფერია, ხან მოცისფრო-მონაცრისფრო, ხან კი ყვითელი... :) ჩემი თუ არ გჯერათ, "ჯიჯის ჰკითხეთ, ალფაიძეს"... :)

მთვარეც სავსეობს და ჩამოჰგავს პირმრგვალ ხაჭაპურს

მთვარე ძირითადად თეთრია ან მოცისფრო დაკრავს
არასოდეს ასოცირებულა ჩემთვის ხაჭაპურთან


მჭირნე-ც არ მომეწონა
შეიძლება მჭირნე და მომჭირნე, ორივე დასაშვებია ქართულად (თანანას მაგის ცოდნა არ შეეშლებოდა ), მაგრამ მაინც მომჭირნე მგონია სწორი

თავს დავხარიო -ბარაქამ თქვა, ხვავიც ხმიანებს,
გამწკრივებულან ძმები-ძნები სარჩოდ საქონლის.                      ეს კარგია

მთლიანობაშიც კარგია, მოაქვს განწყობა, თუმცა 4-ს დავწერ მხოლოდ, ისიც ცოტა წამატებულს  :)

აქვე მოვიკითხავ თანანას- კარგ ადამიანს

Mtvaris da xachapuris shedareba iyo saintereso:)))))), mze ki ufro xinkals gavs

შემოდგომის შესანიშნავი აღწერაა.
„ბარბაცით მიდის ღვინობისთვე, უკვე აცივდა...“  დავუშვათ, რომ „ღვინობისთვის“ მაგივრად სინონიმი ოქტობერი ყოფილიყო, აღქმის თვალსაზრისით,რა შეიცვლებოდა:  „ბარბაცით მიდის ოქტომბერი, უკვე აცივდა...“ ამ შემთხვევისას შინაარს ასე თუ ისე დავკარგავდით _ რა აბარბაცებს ოქტომბერს დაიბადებოდა შეკითხვა. თითქოს არაფერი სიტყვა სინონიმით შევცვალეთ მაგრამ ემოცია და შინაარსიც დავკარგეთ. „ბარბაცით მიდის ღვინობისთვე, უკვე აცივდა...“ „ღვინობისთვეში“ რადგან სიტყვა ღვინოა, უკვე გასაგები ხდება, რომ ეს თვე ღვინით მთვრალი ბარბაცებს და რადგან ეს თვე ღვინის თვეა, ემოციაში მოდის ჭურიც, მარანიც, ვაზიც და ღვინის დაყენების პროცესიც . რა თქმა უნდა, ტვე ვერ იბარბაცებს,  ის აბსტრაქციაა, განკაცებულია თვე და  ემოციაში მოდის ნაქეიფარი კაცი.
ავტორის ლექსებს ამგვარი ფაქიზი ნიუანსები გამოარჩევს სხვებისგან.
ვთვლი, რომ ცალკე ეს ერთი სტრიქონიც კი  უკვე პოეზიაა და არც ისე პატარა. 
ვისიამოვნე.

ჩემს ბავშვობაში რომ იწერებოდა შემოდგომის თემაზე ლექსები,იმათ მაგონებს...
კაცია და გუნება,მე ვერაფერი ემოცია ვერ მომიტანა..მაპატიეთ..
წარმატებები..

ანა, კრიტიკას არგუმენტები ჭირდება და არა თქვენი შეფასების ასეთი ინსტრუმენტი -"რასაც მე არ დავწერდი, იმას ვერ ვიწონებ ხოლმე"...
თქვენ თუ ჩემს ლექსზე "რასაც მოისურვებთ, იმას დაწერთ", მე რატომ არ შემიძლია, როგორც საჭიროდ ვთვლი, ისე გიპასუხოთ?..
პ.ს. ნებისმიერი ლიტერატურული ნაწარმოების შეფასება სუბიექტური აღქმაა, მაგრამ ობიექტური არგუმენტაციით!
ნამდვილად მეწყინებოდა თქვენი "შეფასების ინსტრუმენტით"(რომელიც თავად ვერ უძლებს კრიტიკას) რჩეული რომ ვყოფილიყავი...
ყველაზე პირუთვნელი შემფასებელი კი დროა, რომლის ობიექტურობა ნამდვილად არ ტოვებს კითხვის ნიშნებს...

თანანა,
თქვენ ნუ გწყინთ კრიტიკა, აქ გამოქვეყნებულ ლექსს, როცა მინდა მაშინ წავიკითხავ და კორექტულად, რასაც მოვისურვებ იმას დავწერ.
თქვენ არ გამოირჩევით კრიტიკის მიმართ მაღალი მიმღებლობით, ამაზე დაფიქრდით.
ყველა ტაშს ვერ დაგიკრავთ. მერწმუნეთ, ასეთი პოეტები ძალიან იშვიათია და თქვენ მათ შორის ნამდვილად არ ხართ.
წარმატებები!
პ.ს. მე არ მწყინს, არ იდარდოთ.:)

3. ალბათ, ეს ლექსიც ბევრ მოწონებას დაიმსახურებს. ნეტავ, მეც შემეძლოს გავიგო, მე ვხედავ როგორც სურათის თანმიმდევრულ, მოწესრიგებულ, უემოციო აღწერას და ღმერთმანი, ნუ მიწყენთ უბრალო მოკვდავს.
ანა ჯავახიშვილი. 2018-10-25 22:36:01

როცა მკითხველი, თან პოეტობაზე პრეტენზიის მქონე, ამ ლექსს მხოლოდ " სურათის თანმიმდევრულ აღწერად" აღიქვამს, ამაში არაფერია საწყენი, რადგან პოეზია ის იშვიათი "ხილია", ზოგს კბილს რომ  ჭრის, ზოგს კი ატკბობს...
ანა, თქვენი შეფასების "მარტივი კრიტერიუმი" ხომ ასეთია - "რასაც მე არ დავწერდი, ის არც მომწონს"-ო... ჰოდა, თავს რატომ იღლით ჩემი "უემოციო ლექსების" კითხვით? ის იკითხეთ, რასაც თქვენ დაწერდით!!!
იმედია, არ მიწყენთ...

მიწა რომ სითბოს (მზემ რომ დატოვა) ხელმომჭირნე კაცივით ინახავს,  ძნები რომ ძმები არიან, მიწას რომ ამ მოსავლისა აქვს კიდევ მოსაყოლი და კარმიდამომ რომ მუშაობით მოხრილი წელი გამართა - ესენი თუ არავითარი სიახლეა ამ ერთი პატარა ლექსისთვის, მაშინ აღარ ყოფილა სამართალი :)

მე, პირადად, დავაჯამე ეს ოთხი "სიახლე", ძმებ ძნებს ორი ქულა დავუწერე, დანარჩენ სამს - თითო და მივიღე 5 ქულა :)

მშვენიერია.

5

ძალიან, ძალიან მომეწონა, 
ეს ლექსი ჩემს ღვინობისთვესზეა, ყურძენიც დავწურე,  შაბათს უკვე  მეორედ  გადავწურავ  და ბოთლებში გავუშვებ,  ჯერჯერობით  მაგარი ღვინო გამოდის .
ავტორო თქვენი თამადობით ყველა  თქვენისთანა კარგ
პოეტებს გაუმარჯოს!

ალბათ, ეს ლექსიც ბევრ მოწონებას დაიმსახურებს. ნეტავ, მეც შემეძლოს გავიგო, მე ვხედავ როგორც სურათის თანმიმდევრულ, მოწესრიგებულ, უემოციო აღწერას და ღმერთმანი, ნუ მიწყენთ უბრალო მოკვდავს.

ნუ რა ვიცი რა ვთქვა არაფრით გაორჩეული ბანალური ტიპის ლექსია არავითარი სიახლე  არავითარი მცდელობა....ალბათ ამიტომაც გყავთ სხვასთან შედარებით ფართე აუდიტორია  ამ  საიტზე ....ბევრჯერ მოსმენილს ყირში კარგად გამჯდარს უფრო მარტივად ღებულობს მკითხველი და მით უმეტეს ისეთი მკითხველი რომელიც.დილეტანტია ამ საქმეში....

ეს მიყვარს განსაკუთრებულად  თქვენს პოეზიაში- ნახლაფორთები  რომ არაა არცერთი სიტყვა, არცერთი კადრი, არცერთი ემოცია...