Реваз Инанишвили

Молитва  птичечки


- Вышла бабушка-клубочек на крылечко и, помахивая большой деревянной ложкой, сказала мне:
- Шиповник расцвёл, иди же, собери. Если ты так рад внукам, они же варенье любят? Наступит зима, снегом всё завалит, ветер завоет, чай повкуснеет, чем они будут пить чай?
- Потерпи немножко и пойду,- ответил я. Дописал нужное. Встал, повесил сумку на плечо и восвояси спустился к пойме.
- Наша пойма переполнена кустами шиповника, и весь кустарник стоял в цвету. Начал я собирать лепестки. Собираю, собираю, усердствую. Нежные лепестки сначала держу в  кулаке, а потом сыплю в сумку. Надоест собирать у одного куста, перехожу к другому.
Так и подошёл я к очень красивому кусту.

Дотянулся я до переполненной цветами ветки и пр-р-р! Пр-р-р! – Выпорхнула маленькая птичечка-соловейка, да, да, не соловей, а соловейка. Перелетела на другой кустик, села, вытянула шейку, и смотрит на меня.  Может у нее гнездо здесь,- подумал я, раздвинул (туда-сюда) веточки, присмотрелся и, действительно, увидел красиво округленное маленькое гнездышко. Приподнялся я на цыпочки, заглянул в гнёздышко и улыбнулся,- в гнёздышке лежали совершенно очаровательные, маленькие, серенькие яички, пять штук
Чик чирик, чик чирик ! - облетела меня вокруг птичка, - человек, прошу не трогай, не ломай мои яички.
Я улыбнулся ей и сказал:
- Не бойся, птичечка, я добрый, как же я поломаю твои яички, у меня маленькие внуки, ты высиживай своих птенчиков, и будем мы так жить, ты со своими птенчиками, а я со своими внуками.
Я плотно придвинул друг к другу раздвинутые ветки, хорошо прикрыл гнездо, отошел в сторону и примостился за другим кустом, дабы увидеть, как себя поведёт птичка. Вся дрожащая в переполохе она стрелой подлетела ко гнезду, осмотрела, убедилась, что все яички на месте, целы и невредимы, перевела дух, выпорхнула, села на самую высокую ветку, подтянулась ко мне и чирикая запела молитву.
- Благодарю тебя, добрый человек, что не разбил мои яички.
Подняла шейку выше и воспела к небу, - О, небо, прекрасное солнышко, ты взрасти малышей этого доброго человека, его маленьких внуков.
Я поблагодарил птичку за благословение и пошёл дальше собирать лепестки шиповника.
Когда наступит зима, завалит всё снегом, завоет ветер и горячий чай повкуснеет, тогда и дам вам вкусить варенья.
Дать вам сейчас полакомиться?
Это уже дело бабушки, и об этом вы должны попросить бабушку.


მთარგმნელი: მზია თვალაბეიშვილი

თარგმანი შესრულებულია 2013 წლის 21 აგვისტოს



რევაზ ინანიშვილი

ჩიტუნიას ლოცვა

_ გამოვიდა შენი ჩაგორგოლებული ბებია, ხელში ხის დიდი კოვზი ეჭირა, მიქნევდა იმ კოვზს და მეუბნებოდა:
_ ქვეყანა ავსებულა ასკილის ყვავილით. წადი, კაცო, შენც დაკრიფე. ეს შვილიშვილები რომ გიხარია, მურაბები არ უნდათ? ზამთარი რომ დადგება, თოვლს რომ ჩამოჰყრის, ქარი რომ დაუზუზუნებს, ჩაი რომ გაგემრიელდება, რა უნდა მივატანებინოთ იმ ჩაიზე?
_ ცოტა ხანს დამაცადე და წავალ-მეთქი. _ ცოტა ხანსაც ვწერე, მერე გადავიკიდე ჩანთა და სულ ძუნძულ-ძუნძულით ჩავედი ჭალაში.
_ ის ჩვენი ჭალა ასკილის ბუჩქებით არის სავსე და ის ბუჩქები სულ გადაპენტილი იყო ყვავილებით. დავიწყე კრეფა. ვკრეფ, ვკრეფ, ვბეჯითობ. ჯერ მუჭაში მოვიგროვებ სიფრიფანა ფურცლებს, მერე ჩანთაში ვიყრი, ერთ ბუჩქთან რომ მომწყინდება კრეფა, მეორე ბუჩქთან მივდივარ.
მივადექი ერთ ლამაზ ბუჩქსაც.
ავწვდი ყვავილებით დახუნძლულ ტოტს და_ფრი-ფრი-ფრი!_გაძვრა, პაწაწინა ჩიტუნია ბულბულა, ჰო, ჰო, ბულბული კი არა, ბულბულა, გადაფრინდა სხვა ბუჩქზე და იქიდან ყელყელაობს, მე მიყურებს. ამას აქ ბუდე ხომ არა აქვს-მეთქი. გავწი-გამოვწიე ტოტები, შევიჭვრიტე ბუჩქში და, მართლაც, ლამაზად მომრგვალებული პატარა ბუდე დავინახე. ავიწიე ფეხის წვერებზე, ჩავიხედე შიგ და დამეღიმა, _ ბუდეში ხუთი მთლად პაწია რუხი კვერცხი იდო.
_ წი-წი-წი! _ ფრენით შემომიარა ირგვლივ ჩიტუნიამ, _ კაცოო, შენი ჭირიმეო, ეგ კვერცხები არ დამიმტვრიოო.
მე გავუღიმე და ვუთხარი:
_ ნუ გეშინია, ჩიტუნია, მე კეთილი კაცი ვარ, კვერცხებს რად დაგიმტვრევ. მე პატარა შვილიშვილები მყავს, შენც გამოჩეკე პაწაწინა ბარტყები და ვიყოთ, _ შენ შენს ბარტყებთან, მე _ ჩემს შვილიშვილებთან.
აქეთ-იქით გაწეული ტოტები ფრთხილად მივაფარე ბუდეს და წამოვედი, მახლობელ ბუჩქს ამოვეფარე, მინდოდა მენახა, რას იზამდა ის პატარა ჩიტუნია. მაშინვე ცახცახ-ფართხალით მიფრინდა ბუდესთან, ნახა, ყველა კვერცხი თავის ადგილზე იდო, ერთი მოითქვა სული, მერე ამოძვრა მაღლა, წამოსკუპდა ყველაზე მაღალ ტოტზე, წამოიწია ჩემკენ და გალობით მოჰყვა ლოცვას.

- გმადლობ, კეთილო კაცო, კვერცხები რომ არ დამიმტვრიეო.

ასწია კიდევ უფრო მაღლა ყელი და ახლა ცას შეჰგალობა: - ცაო, ლამაზო მზეო, შენ გაუზარდე კეთილ კაცს თავისი პატარები, თავისი პატარა შვილიშვილებიო.
მეც დიდი მადლობა გადავუხადე ჩიტუნიას დალოცვისათვის და წამოვედი, განვაგრძე ჩემი საქმე, ასკილის ყვავილების კრეფა.
ზამთარი რომ დადგება, თოვლი რომ მოვა, ცივი ქარი რომ აზუზუნდება და ცხელი ჩაი გაგემრიელდება, მურაბას მაშინ გაჭმევთ.
ახლა გაჭამოთ?
ეგ ბებიას საქმეა, ეგ უკვე ბებიკოს უნდა სთხოვოთ..