შვილი გააჩინე და ისიც გაუშვი.
შენი სხეული ახლა მიტოვებული სახლია,
ამიტომ არის მასში რაღაც მიმზიდველი და იდუმალი.
შიგნით ჩადის წვიმა შენი თვალებიდან.
როგორ ჩამოშლილა ზოგი კედელი.
უფლის წყალობასავით ეფინება თოვლი ქუჩებს.
დგახარ გზაგასაყართან.
წინ ჩაგიარა ცხოვრებამ, რომლითაც უნდა გეცხოვრა.
შენ კი ვერ არჩევ რა გზით წახვიდე.
ხერხემლის ლიანდაგზე ჭიანჭველები დაგდიან.
ქარით აივსება შენი ტანი.
ფიფქით აივსება.
ლოლოებივით გაყინულ, გამჭვირვალე თითებს პირზე აიფარებ.
უკან ჩააბრუნებ ტკივილს, ამოხეთქილს.
მინავლდება ბოლო ნაკვერცხალიც შენში.
არავინ მოვა.
ნაცარსაც არავინ გაქექავს.