მარინა ცვეტაევა

***
მერცხლის თვალები მღვრიე მზერად იქცევა ჭინკის,
გულის კარები იხურება, ბავშვობა მიქრის,
ჩვენ გავიყარეთ, ქარი ქროდა, გრძნობის ზღვა იყო,
ახალგაზრდობავ, შავგვრემანო ჩემო დაიკო.

ააფრიალე ჟოლოსფერი კაბის კალთები,
ახლგაზრდობავ, შავთვალწარბა მტრედის ნაკვთებით,
ახალგაზრდობავ, ამ ჩემს სულზე წყლულის დამჩენო,
იცეკვე, რათა მანუგეშო, გადამარჩინო.

შენი ზღვისფერი შარფი მახსოვს, ჩვენი  სიცელქე...
გთხოვ, კიდევ ერთი ცეცხლოვანი ცეკვა მიცეკვე.
ყელამდე სავსე შენი ქარვით, ოქროს ზოდებით,
გულში სევდით და მაინც ცეცხლით გემშვიდობები.

ხედავ, როგორ ვთრთი, როგორ ვღელავ შენი შემხები,
როგორც საყვარელს და სასურველს ისე გეყრები,
ახლა სხვისი ხარ, ბინა სხვაგან უნდა დაიდო,
ახალგაზრდობავ, ამ მკერდიდან ამონარიდო.

***
Скоро уж из ласточек — в колдуньи!
Молодость! Простимся накануне…
Постоим с тобою на ветру!
Смуглая моя! Утешь сестру!

Полыхни малиновою юбкой,
Молодость моя! Моя голубка
Смуглая! Разор моей души!
Молодость моя! Утешь, спляши!

Полосни лазоревою шалью,
Шалая моя! Пошалевали
Досыта с тобой! — Спляши, ошпарь!
Золотце мое — прощай — янтарь!

Неспроста руки твоей касаюсь,
Как с любовником с тобой прощаюсь.
Вырванная из грудных глубин —
Молодость моя! — Иди к другим!

20 ноября 1912.