მაქსიმ გორკი.
სიმღერა ქარიშხალაზე
სანაპიროს ფერმკრთალ ველზე      შემოკრიბავს..  ღრუბლებს    ქარი 
    ღრუბლებსა და ტალღებს  შორის  ამაყად ყეფს , ქარიშხალა,  შავი ელვების სადარი.
ხანაც,  ფრთებით შხეფებს აშლის,.ხან, ისარით, ღრუბლებს ხეთქავს. გაჰყვირის, და
  ღრუბელიც გრძნობს  ვნებას  აღტკინებულ  ხმაში.
- ქარიშხალის  მას  აქვს    ჟინი, მრისხანება, ვნების ალი,  რწმენა  ლურჯი განთიადის  ესმით ღრუბლებს  მოძახილით.
ქარიშხლის წინ, თოლიები  ზღვისკენ ყვინთვით ისწრაფვიან, იქ, ამ საფრთხის მოლოდინში  სადღაც, ფსკერზე კრთიან,კრთიან.
    ღორიხვებიც  ჩაყვინთავენ.  მათ არ ძალუძთ ბრძოლა ზღვაზე.  ეს,  მგრგვინავი  დარტყმის ხმები  აშინებთ და  აფრთხობთ  ძალზედ .
  ბრიყვ პინგვინსაც მსუყე  ტანი სიპ კლდეებში ჩაუმალავს ..
...  მაღლა ფრენა  შეუძლია  , მხოლოდ, ამაყ ქარიშხალას  ,
ქაფმორეულ  მღვრიე ზღვაზე.  თავისუფლად  და      თამამად .
მრუმე, ღრუბლები სიმძიმით, ზღვისკენ  ეშვებიან  ნელა      , და სიმღერით ტალღა გიჟი  ჭექა-ქუხილს უერთდება.
ჭექა-ქუხილი  კი გრგვინავს,. ტალღა  ტალღას ეჯახება  მრისხანებით სავსე ქაფში,  ქარებს ებრძვის . ქარს მიჰყვება  და  ველური სიშმაგისგან  სიპ კლდეებზე  ეხეთქება.
სად, ზურმუხტის  ნამსხვრევები      ნაპერწკლებად გაიბნევა.
ამაყად ჰყეფს ქარიშხალა, შავი ელვების სადარი,ისრით გაგლეჯს ღრუბელის ფენას.
  ტალღების ქაფს ფრთებით სერავს.

აი,  დაქრის  ვით დემონი  - ამაყი, ..შავი დემონი - 
თან ქვითინებს  , თან, იცინის ,  ...  ხომ  დასცინის    ღრუბლებს      ,    ამ  დროს,  სიხარულის ცრემლებსაც  ღვრის.   
მეხთა  რისხვით დაღლილ  დემონს, -    ესმის ეს  ხმა, სჯერა მწარედ, რომ  ღრუბლები  მზეს ვერასდროს ,ვერასოდეს დაფარავენ.
.მეხი სკდება..— ზუის    ქარი ! 
  და  იწვიან  ზღვად, ღრუბლები      უფსკრულების  ცისფერ ალში.  იჭერს ელვის ისრებს , ქრება .      მსგავსად,    ცეცხლის გველებისა,  შთაინთქმება  მყისიერად ანარეკლი ელვებისა.
- დე, დაიგრგვინოს  ცად, გრიგალებმა!
ეს მამაცი ქარიშხალა ელვებს სიამაყით დასდევს,      გამარჯვების მოლოდინით, გამარჯვების შეძახილით    განრისხებულ მღვრიე ზღვაზე.
_ დაე, მალე,ამოვარდით, აბობოქრდით  ქარიშხალებო!

Максим Горький
ПЕСНЯ О БУРЕВЕСТНИКЕ
Над седой равниной моря ветер тучи собирает. Между тучами и морем гордо реет Буревестник, черной молнии подобный.
То крылом волны касаясь, то стрелой взмывая к тучам, он кричит, и — тучи слышат радость в смелом крике птицы.
В этом крике — жажда бури! Силу гнева, пламя страсти и уверенность в победе слышат тучи в этом крике.
Чайки стонут перед бурей, — стонут, мечутся над морем и на дно его готовы спрятать ужас свой пред бурей.
И гагары тоже стонут, — им, гагарам, недоступно наслажденье битвой жизни: гром ударов их пугает.
Глупый пингвин робко прячет тело жирное в утесах... Только гордый Буревестник реет смело и свободно над седым от пены морем!
Всё мрачней и ниже тучи опускаются над морем, и поют, и рвутся волны к высоте навстречу грому.
Гром грохочет. В пене гнева стонут волны, с ветром споря. Вот охватывает ветер стаи волн объятьем крепким и бросает их с размаху в дикой злобе на утесы, разбивая в пыль и брызги изумрудные громады.
Буревестник с криком реет, черной молнии подобный, как стрела пронзает тучи, пену волн крылом срывает.
Вот он носится, как демон, — гордый, черный демон бури, — и смеется, и рыдает... Он над тучами смеется, он от радости рыдает!
В гневе грома, — чуткий демон, — он давно усталость слышит, он уверен, что не скроют тучи солнца, — нет, не скроют!
Ветер воет... Гром грохочет...
Синим пламенем пылают стаи туч над бездной моря. Море ловит стрелы молний и в своей пучине гасит. Точно огненные змеи, вьются в море, исчезая, отраженья этих молний.
— Буря! Скоро грянет буря!
Это смелый Буревестник гордо реет между молний над ревущим гневно морем; то кричит пророк победы:
— Пусть сильнее грянет буря!..