მარჯანიშვილს რომ ჩაუყვები და მთელ ამ თურქულ
ჩილიმ ბარებით აჭრელებულ, მოგრძო კოლონას,
ალუბლის სუნით იჟღენთება ვილვეტის ქურქი,
რომ გადაფაროს სუნთქვა შენი ოდეკოლონის,
რომელსაც დილით მოაპკურებ ნაჩუქარ კაშნეს,
როდესაც სახლში დაბრუნდები ჰარამხანიდან
და მტკვარიც ხიდქვეშ იზლაზნება, ასეთი უშნო,
ჯერ არ გინახავს ანდა სულაც კარგა ხანია,
ასეთს უცქერი, არა მარტო ხიდზე ტაბიძის,
ბარათაშვილზე, ვახუშტიზე, კიდევ ვინ იცის,
რომელი გითხრა, თუნდ „მშვიდობის“ შუშით აკინძულ
ციმციმა ხიდზე, რომ გადადის მთელი თბილისის
ადგილობრივი მოსახლე და ყველა ტურისტი,
სადაც ფეხდაფეხ ხელგამოწვდილ ბავშვებს შეხვდები,
თვალებში შიმშილს წაიკითხავ, მერე უსიტყვოდ,
ხურდას ჩაუყრი კმაყოფილად და სხვა, შეღებილ
კორპუსთა მხარეს გადაიწევ და თითქოს დაცლი
ავსებულ მზერას სიცივით და ამაოებით,
ლურჯ ფასადებზე, რიკულებზე, რომ გაწყდეს ქანცი
და შეუხამო გარე მხრიდან გარემონტებულ:
სკოლებს, კლინიკებს, მობეზრებულს უკვე ლუდხანებს,
სადაც დროდადრო მეგობრებთან ერთად ისვენებ,
ღამეც მოდგება უსახური და ბებრუხანა
და საზეპიროდ წაუკითხავ ძმაკაცს ესენინს,
ზედიზედ მოწევ რამდენიმე წითელფილტრიან
სიგარეტს, ისიც საზიაროდ რომ გაქვს ნაყიდი,
მერე კი მიდი, იდექი და თავი იმტვრიე,
რადგან სახლამდე დღესაც ფეხით უნდა წახვიდე
და ჩაუყვები მარჯანიშვილს, მოკლედ ამ თურქულ
ჩილიმ ბარებით აჭრელებულ, მოგრძო კოლონას,
ალუბლის სუნით იჟღენთება ვილვეტის ქურქი,
რომ გადაფაროს სუნთქვა შენი ოდეკოლონის.