ღამეს აუწყდა საკინძე,
დღე კი მის გულში  გახელდა;
მზე,თავის ნათელ სხივებით,
სივრცეს არეალს აფრქვევდა.

ზღვას შეუცურდა ქარი და,
ღელვით ,ქაფს ნაპირს ანთხევდა;
დრო უდგა ყველას თავისი,
დროც დროში ,საზღვრებს არღვევდა.