დრო გადის, მკვდარიც, ახალბედაც,
დღეები გაეზარდათ მოკლულ წუთებს.
მწუხრით, მზე, მთებს მიღმა ჩაესვენა,
და დღის გარდასახვას თვალნი უცქერს.

თითქოს, ეტლში იჯდეს ეს ცხოვრება,
შეუმეცნებელი სნეულებით;
გულზე დანთებული ჩირაღდანით,
მიუკერძოებელ ღრმა ნოველით.

მიდის და იშლება მწვანე მოლზე,
გზაზე ემგზავრება ვინ კი აღარ?
თითქოს, ყველა შემხვდურს ეუბნება;
როგორც მოვედიო, ისე წავალ.

ჩუმი, იდუმალი ნაბიჯებით,
სადღაც ცოცხლდებიან ინსტიქტები.
სარკედ ცაზე, ლურჯ ცას დაისახავ,
რითაც თვალს მოგჭრიან მზის სხივები.

სადაც იღრუბლება შენი სახე,
სადაც, ქუხილს გიგავს მრისხანება;
სადაც სინანულის "წვიმა" ღვარე,
გულის ღელვა,ზღვისას ემსგავსება.

მაგრამ მიდის, მიდის, დრო გრძნეული,
ყავლის გასვლა, დროს არ ედარდება;
რადგან, დღე ეზრდებათ მოკლულ წუთებს,
უკუნისამდე აქვთ ნეტარება.