მარადისობის ვინც იყო შვილი,
უკვდავი იყო მისი გრძნობები.
არაპირფერი, პირპერთან მშვიდი,
იყო და დროა ნათლის მომფენი.

ფიქრები როგორც ფიფქებთა გროვა,
თოვდა და ჩემში თვალებს ახელდა,
მზე მზეობიდან სხივებად შლილი,
იდგა და ზღვა მის ტალღით გახელდა.