იდგა ოდა,
წვიმა რბოდა,
სახურავზე დაფერდილ.
დრო თავის გზით მიდიოდა
მეტი სხვა არაფერი...
იდგა ცა და,
თითქოს სცადა
მიწა ახლოს ენახა...
მიწას გულით რაც ეწადა,
ცას უამბო ვენახმა...
გზაზე კაცი,
აბგით დაცლილ,
მადლის იყო მდომელი...
ყეფდა ძაღლი,
მცველი სახლის,
იღვიძებდა სოფელი...
ვიწრო შარამ,
უშიშარად
ტყისკენ დენა ნახირი.
გზად მალევე შემოესმა
მწყემსის შემოძახილი.
იდგა ქვევრი,
ღვინით ბევრით,
სავსე იყო პირთამდე.
ნეკერჩხალი
ტოტით ცალით
კაბას წითლად ირთავდა...
მუხის ჩერო
სასიმღეროდ
გოგო-ბიჭებს უხმობდა.
ბუბუნებდა მუხა გულში,
უსიტყვოდ და უხმოდაც...
იდგა ოდა,
წვიმა რბოდა,
სახურავზე დაფერდილ.
დრო თავის გზით მიდიოდა
მეტი სხვა არაფერი...
15.01.21