დიმიტრი    ვენევიტინოვი

    1825




დიმიტრი    ვენევიტინოვი
ამიყვავილა გაზაფხულმა სიცოცხლის          დღენი
და მინანავა საამური ოცნებით სავსეს,
    წარმოსახვებში ასე ცხადი და ახლობელი ,
ასე უზადო , მიზიდავდა ის სილამაზე.           
  მაგრამ თუ ძველმა შეგრძნებათა მწველმა ცეცხლებმა.
ძალმოსილებით მაინც,უნდა გამადგურონ.         
  ვიდრე, ეს მტკბარი ნეტარება შემომეცლება,           
  ჩემს მოგონებებს გადავმალავ საგულდაგულოდ.   
ოო, მუზავ ჩემო,ვუწყი ხიბლი რა რიგად გშვენის,
ელვა რომ ბრწყინავს, ბობოქარი ტალღა რომ ღელავს.
ჭექა- ქუხილის კვესა, კვნესა ქარიშხალების
ვით შეედრება ვნებებისგან შეშლილ მომღერალს.
მაპატიე,თუ სიკვდილის წინ, მონა ბედკრული,       
  შენთვის  ვილოცებ, მაინც . შენგან გულგანგმირული.
1825 წ.

Сонет (Спокойно дни мои...)

Спокойно дни мои цвели в долине жизни;
Меня лелеяли веселие с мечтой.
Мне мир фантазии был ясный край отчизны,
Он привлекал меня знакомой красотой.

Но рано пламень чувств, душевные порывы
Волшебной силою разрушили меня:
Я жизни сладостной теряю луч счастливый,
Лишь вспоминание от прежнего храня.

О муза! я познал твоё очарованье!
Я видел молний блеск, свирепость ярых волн;
Я слышал треск громов и бурей завыванье:

Но что сравнить с певцом, когда он страсти полн?
Прости! питомец твой тобою погибает
И, погибающий, тебя благословляет.

    1825