ჩემს ბავშვობისას
გაგვრეკავდა შინიდან, ნენე,
დღევანდელ წვიმას სილამაზე მოაქვსო თქვენთვის.
-თმის კოჭებამდე გაზრდა მოაქვს,
და ბრწყინვალება,
ამ დღესო წვიმას ხმაში, ფერში ბაჯაღლო ერთვის.

და კისრისტეხით ვეშვებოდით მიდვრისკენ ყველა,
წვიმა, მართლაცდა, მოდიოდა მინდორზე, როგორ...
-ნახე, ჩემი თმა გაიზარდა...
-ეე! ჩემი უფრო...
-აბა ,შენ  ჩემს თმას შემოხედე...
-ვაა! ბრწყინავს, გოგო!...

ტერფამდე  კაბით, თმაგაშლილი,
ვხტოდი მინდორში,
წვიმას ვუშვერდი თავს და
ლოცვას ვამბობდი სწრაფად,
თმა დამიგრძელა, გამიზარდა მაისის წვიმამ,
მერე უეცრად დამიმოკლდა  მუხლამდე კაბა.

აღარც ის კაბა, აღარც ნენე, არც ის მაისი,
ჩემს თმასაც ახლა შემოდგომის სურნელი ეცა,
თუმც, მთელი დღეა თმაგაშლილი დავდივარ მაინც
და გაბუტული ვაცქერდები გამომშრალ ზეცას.

და ვმღერი  გულში:
"შვიდ მაისის წვიმაო,
თმაო, კოჭამდინაო..."