აკი გითხარი მოვალ-მეთქი,
და უკანასკნელი ლექსი ეს იყო.
როცა უთუოდ დამხვდებოდი,
რა უნდა გვეთქვა, გზა და გზა მუდამ ვმარჩიელობდით, სადღაც გზებია, აქ შეუხვიოთ, და ასე შემდეგ. და მერე, მერე ქუჩა მეშვიდე, თვითონ გვიყვება თვითმკვლელობებს, გამარჯობა? გამარჯობა? დედა როგორ არის?

სადღაც როცა ცემს გული,
გული ნაგვაზაოს იმსისხო,
იმსისხო ცრემლები დაგიგორე,
ყველანი ჩუმად იდგნენ ახლაც.
როცა ყველას ეცვა აქ,
შენი ფარაჯა.
ხეებთან, კართან, ფოტოთი
კალთაში. და ყველა
არავინ ვიყავით.

მე რომ მოვალ უთუოდ დამხვდი,
ღილი შეხსნილი საყელოზე,
გზებს აცდენილად იფნებთან,
ჭადრისთვალებავ.