ღმერთმა შეუნდოს ამ თვითმფრინავს შვილების სევდა,
მშობლის ცრემლები ამ თვითმფინავს, ღმერთმა შეუნდოს,
სული რომელიც გულის ფეთქვის ფონზე გახევდა,
რწმენა რომელიც ამერყევდა, სანდო თუ უნდო.

ვერ გამიგია, რა უფროა, რომელი რომელს
ანაცვლებს ახლა აზრებით და აზრებთან ვდაობ,
ძვირფასო დაო, დამირეკე რომ წავალ ხოლმე,
და ბავშვობაზე მომიყევი, ძვირფასო დაო.

ღრუბლები სახავს ღვთისმშობლის ხატს, უყრმაიესოდ,
ვინძლო დედობა გაადვილდა ფრენაზე მეტად,
დავდივარ კენტად, არსობაზე უმარტივესო,
ცაში, ხელგაშლილ თვითმფრინავში, ყველაზე მეტი

შიშია იმის, რა მოუვა მიგდებულ ფანჯრებს,
ფარდებს, რომლებსაც წარა–მარა ქარბუქი ხევდა,
ქარი, რომელიც ახლა უკვე თვითფრინავს ანჯღრევს,
ღმერთმა შეუნდოს ამ თვითმფრინავს, შვილების სევდა.