#თარგმანები
ერთი პერიოდი, მეოცე საუკუნის ათიან წლებში ცვეტაევა და მანდელშტამი, რომ იტყვიან, ერთმანეთზე გადაირივნენ. მარინამ ათი ლექსი უძღვნა, ოსიპმა - სამი.
1916 წელს ოსიპმა სრულიად მოულოდნელად, რამის უთქმელად მიატოვა ყველაფერი და ყირიმში გაემგზავრა. ასე ვთქვათ, ,,თავს უშველა” …ეს ლექსი ამ მომენტს ასახავს.
მარინა ცვეტაევა
ვერარა წაგვართვა ვერავინ
(ოსიპ მანდელშტამს)
ვერარა წაგვართვა ვერავინ.
მეტკბობა მანძილი ჩვენ შორის.
გკოცნით, მონატრების მფარავი,
სულ ასი ვერსია სიშორე.
ნიჭით ვერ მოგწვდებათ ვერავინ.
მშვიდი ხმა - პირველად ვიფერე.
რად გიღირთ, ჭაბუკო დერჟავინ,
ლექსები ჩემი უტიფარი.
ჯვარს გწერთ საშინელი ფრენის წინ:
- გაფრინდი, არწივო ახალო!
მზეს თვალი უსწორე, მე ვიცი.
- ნორჩს მზერა მძიმე მაქვს? დავხარო?.
უდრეკად, თან ნაზი თანყოფით
ჩემსავით არასდროს გელიან.
მე გკოცნით - ჩვენ ორის გამყოფი
მანძილი - დრო ასი წელია.
1916
(თარგმანი ნინო დარბაისელისა)
Марина Цветаева
Никто ничего не отнял…
Никто ничего не отнял!
Мне сладостно, что мы врозь.
Целую Вас — через сотни
Разъединяющих верст.
Я знаю, наш дар — неравен,
Мой голос впервые — тих.
Что Вам, молодой Державин,
Мой невоспитанный стих!
На страшный полет крещу Вас:
Лети, молодой орел!
Ты солнце стерпел, не щурясь, —
Юный ли взгляд мой тяжел?
Нежней и бесповоротней
Никто не глядел Вам вслед…
Целую Вас — через сотни
Разъединяющих лет.
1916 г.
| კომენტარები |
ილუსტრაციები |
რეცენზიები |
|
3. მარინა ცვეტაევა, რითმიანი ლექსის დიდოსტატი, მთელი სიცოცხლე მუშაობით იცავდა თავს... როცა მიხვდა, რომ იძულებულია... ირგვლივ რეალისტის თვალებით მიმოიხედოს, ქაოსი დაინახა, შიშისაგან წაიფორთხილა, არ იცოდა ამ საშინელებას სად გაქცეოდა და აცახცახებული დაიმალა სიკვდილში... მარინა ცვეტაევა, რითმიანი ლექსის დიდოსტატი, მთელი სიცოცხლე მუშაობით იცავდა თავს... როცა მიხვდა, რომ იძულებულია... ირგვლივ რეალისტის თვალებით მიმოიხედოს, ქაოსი დაინახა, შიშისაგან წაიფორთხილა, არ იცოდა ამ საშინელებას სად გაქცეოდა და აცახცახებული დაიმალა სიკვდილში...
2. ძალიან კარგი თარგმანი და საინტერესო 1. კომენტარი. ძალიან კარგი თარგმანი და საინტერესო 1. კომენტარი.
1. #უცხოური_ლიტერატურა_ქართულად
ცვეტაევამ რა მისწერა მანდელშტამს, გუშინ ვნახეთ, მაგრამ რა უპასუხა იმაზე ოსიპმა, ჯერ დამთავრებული არ მქონდა თარგმანი.
ოსიპ მანდელშტამი
ურწმუნონი ვერც აღდგომამ გაგვაოცა
(მარინა ცვეტაევას)
ურწმუნონი ვერც აღდგომამ გაგვაოცა,
საფლავებზე ვსეირნობდით ჩვენ, ანცები.
- იცი, მართლა სადმე მიწას ვხედავ როცა,
მაგონდება მაშინდელი ის ბორცვები.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
და ადგილი, რუსეთი რომ უცებ წყდება,
შავი ზღვა რომ ყრუდ ნაპირებს ეხეთქება.
მონასტერთა გორაკები რომ მთავრდება,
სადაც მერე ფართო მდელო გაიშლება,
ვლადიმირის იმ სივრცეთა მიტოვება
არ მინდოდა, სამხრეთისკენ გამგზავრება,
მაგრამ სოფლურ, ჩაბნელებულ, უაზროთა,
იმ ადგილთა შეგუება გახდა ძნელი,
თანაც ასეთ გამოუცნობ მონაზონთან
შეყოვნება ტოლი იყო - განსაცდელის.
დაგიკოცნი იდაყვს, რომ გაქვს რუჯდაკრული,
შუბლს გიკოცნი, ცვილისა გაქვს თითქოს იგი.
ვიცი - თეთრად გადაგირჩა დაფარული.
მაგ კულულთა გიმალავდა ოქროს რიგი.
ვკოცნი მაჯას, სამაჯურით დაფარული
თეთრი ზოლი რუჯის ფონზე გამჩნევია.
თავრიდში კი რა მწველია ეს ზაფხული
და რაგვარი საოცრების შემქმნელია.
შემოგცქერი ასე უცებ რუჯით ნაფერს.
საწყალ მხსნელთან ძველებურად მოხველ ქალი.
დიდხანს, პირის მოუწყვეტლად დამეწაფე.
მოსკოვში კი ჩანდა ისე ქედმაღალი.
ჩვენ სახელი გვრჩება მხოლოდ სათარიღე -
სასწაული ხმა, ჟამისგან ვერშეცვლილი.
შემოპყრობილ მაგ ხელებში ეს მიიღე -
პეშვებიდან სილა ნელა ჩამოცლილი!
1916 г.
(თარგმნა ნინო დარბაისელმა)
О . Мандельштам
.: ("Не веря воскресенья чуду... ")
* * *
Не веря воскресенья чуду,
На кладбище гуляли мы.
— Ты знаешь, мне земля повсюду
Напоминает те холмы
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Где обрывается Россия
Над морем черным и глухим.
От монастырских косогоров
Широкий убегает луг.
Мне от владимирских просторов
Так не хотелося на юг,
Но в этой темной, деревянной
И юродивой слободе
С такой монашкою туманной
Остаться — значит быть беде.
Целую локоть загорелый
И лба кусочек восковой.
Я знаю — он остался белый
Под смуглой прядью золотой.
Целую кисть, где от браслета
Еще белеет полоса.
Тавриды пламенное лето
Творит такие чудеса.
Как скоро ты смуглянкой стала
И к Спасу бедному пришла,
Не отрываясь целовала,
А гордою в Москве была.
Нам остается только имя —
Чудесный звук, на долгий срок.
Прими ж ладонями моими
Пересыпаемый песок.
1916 г. #უცხოური_ლიტერატურა_ქართულად
ცვეტაევამ რა მისწერა მანდელშტამს, გუშინ ვნახეთ, მაგრამ რა უპასუხა იმაზე ოსიპმა, ჯერ დამთავრებული არ მქონდა თარგმანი.
ოსიპ მანდელშტამი
ურწმუნონი ვერც აღდგომამ გაგვაოცა
(მარინა ცვეტაევას)
ურწმუნონი ვერც აღდგომამ გაგვაოცა,
საფლავებზე ვსეირნობდით ჩვენ, ანცები.
- იცი, მართლა სადმე მიწას ვხედავ როცა,
მაგონდება მაშინდელი ის ბორცვები.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
და ადგილი, რუსეთი რომ უცებ წყდება,
შავი ზღვა რომ ყრუდ ნაპირებს ეხეთქება.
მონასტერთა გორაკები რომ მთავრდება,
სადაც მერე ფართო მდელო გაიშლება,
ვლადიმირის იმ სივრცეთა მიტოვება
არ მინდოდა, სამხრეთისკენ გამგზავრება,
მაგრამ სოფლურ, ჩაბნელებულ, უაზროთა,
იმ ადგილთა შეგუება გახდა ძნელი,
თანაც ასეთ გამოუცნობ მონაზონთან
შეყოვნება ტოლი იყო - განსაცდელის.
დაგიკოცნი იდაყვს, რომ გაქვს რუჯდაკრული,
შუბლს გიკოცნი, ცვილისა გაქვს თითქოს იგი.
ვიცი - თეთრად გადაგირჩა დაფარული.
მაგ კულულთა გიმალავდა ოქროს რიგი.
ვკოცნი მაჯას, სამაჯურით დაფარული
თეთრი ზოლი რუჯის ფონზე გამჩნევია.
თავრიდში კი რა მწველია ეს ზაფხული
და რაგვარი საოცრების შემქმნელია.
შემოგცქერი ასე უცებ რუჯით ნაფერს.
საწყალ მხსნელთან ძველებურად მოხველ ქალი.
დიდხანს, პირის მოუწყვეტლად დამეწაფე.
მოსკოვში კი ჩანდა ისე ქედმაღალი.
ჩვენ სახელი გვრჩება მხოლოდ სათარიღე -
სასწაული ხმა, ჟამისგან ვერშეცვლილი.
შემოპყრობილ მაგ ხელებში ეს მიიღე -
პეშვებიდან სილა ნელა ჩამოცლილი!
1916 г.
(თარგმნა ნინო დარბაისელმა)
О . Мандельштам
.: ("Не веря воскресенья чуду... ")
* * *
Не веря воскресенья чуду,
На кладбище гуляли мы.
— Ты знаешь, мне земля повсюду
Напоминает те холмы
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Где обрывается Россия
Над морем черным и глухим.
От монастырских косогоров
Широкий убегает луг.
Мне от владимирских просторов
Так не хотелося на юг,
Но в этой темной, деревянной
И юродивой слободе
С такой монашкою туманной
Остаться — значит быть беде.
Целую локоть загорелый
И лба кусочек восковой.
Я знаю — он остался белый
Под смуглой прядью золотой.
Целую кисть, где от браслета
Еще белеет полоса.
Тавриды пламенное лето
Творит такие чудеса.
Как скоро ты смуглянкой стала
И к Спасу бедному пришла,
Не отрываясь целовала,
А гордою в Москве была.
Нам остается только имя —
Чудесный звук, на долгий срок.
Прими ж ладонями моими
Пересыпаемый песок.
1916 г.
|
|
| მონაცემები არ არის |
|
|
