ბნელეთს მზის სხივებს ვერ დაახარბებ,
ჩრდილთა სამარეს აახარხარებ.
ბრმათა ძებნაში მრავალ წელს დალევ,
სამყაროს ძარღვებს აათამაშებ.

აზრთა კასკადი ერთს გაიელვებს,
მდუმარე ნაკვთებს ააზანზარებს,
ჩუმ ფიფქებს აყრის გონების ცაზე,
მუქ ფიქრებს დაყრის ხრიოკ მიწაზე.

სევდა ბევრია, მანძილი შორი,
თვალი ვერ უწვდის ცრემლთა ჰორიზონტს,
აზრი ერთია, მალულად ცოცხლობს,
გონებას ჩუმად თავისას უხმობს.

ბევრი იარე, მამაცო გმირო,
იმედი შენი ცოცხლობს ამაოდ,
ამ სიბნელეში, ულევ ფიქრებში,
ერთადერთი ბრმა აქ შენ ხარ მხოლოდ.