თითქოს დაიღალა დროც კი.
ვეღარ აითრია ისრები
საათმა კედელზე. როდის
მოხვალ, მე არ ვიცი. მჭირდები.

ცდილობს რომ იწვიმოს, გარეთ
ისეთი ქარია, თავდება
ნერვები. ქარია. სახლებს
ფანჯრები მკერდებზე ასკდებათ.

ფიქრებში ფიქრობენ ფიქრები...
მე ვგავარ ბებერს და სულელს
და ჩემი დაღლილი თითებით
დროს ვკლავ და ხაფანგებს ვუგებ

ჩემსავე იღბალს და იმედებს...
ქარებმა მორეკეს ღრუბლები,
ღრუბლებმა ვერ გამოიმეტეს
წვიმა. მე მარტო ვარ. ვდუმდები.

დუმილით ივსება ოთახი.
თამბაქოს კვამლით და დუმილით. მე ჩემი წარსულის მირაჟებს
ვიხსენებ. ვუღრენ და ვუღიმი

და ვტირი. არ მიკვირს - ვცოცხლობდი.
რაც იყო ხომ იყო... მე ახლა,
მინდა, რომ ამ კედლებს მოვშორდე
როგორღაც შენს ქუჩას ვეახლო.

გარეთ წვიმს - დუნედ და შორიშორს.
ქარმა სთქვა სიტყვა და გაიქცა.
ისეთი მშვიდი ვარ, რომ თითქოს
დაღლილი დუმილის სახლი ვარ,

რომელიც უფრო გავს ლაბირინთს,
მოწყობილს ათსი ეჭვიდან,
რომელშიც, დღის შუქით დაღლილი,
ნაჩვევი ღიმილით შევდივარ.