ბარაქიანად მოისხა საამდრო ვაშლმა... სეტყვასავით სცვიოდა, რაც ხეზე დარჩა დამსხვილდა, თაფლივით დატკბა.
ბებია არ ჭამდა. არადა, ვიცი, ხინკალსა და მწვადს ურჩევნია.
-ბებია, რატომ არ ჭამ? - ვკითხე იქვე მყოფს.
-ფერისცვალებამდე არ შეიძლება.
-რატომ?
-იქ, საიქიოში ჩემს შვილს ეტყვიან, დედაშენმა შეჭამა შენი წილიო და ვაშლის გარეშე დარჩება.
-საიდან მოიტანე? თანაც, მას შემდე 60 წელია გასული.
-ეგრეა ნათქვამი! - მითხრა და თავი ამარიდა.

  ფერისცვალებას ყველაზე დიდი ვაშლები შევარჩიე ბებიასთვის.
-გავიდეს დღე, მერე შევჭამო, - მითხრა.
მიხვდა, მეწყინა და დილით ფანჯარაში ამომძახა, -პურს გამოვიტან ვაშლს შევატანო.
მაინტერესებდა, მართლა თუ შეჭამდა და მზერა მივადევნე.
ბაღისკენ წავიდა... ვაშლები ღობიდან გადაყარა, კმაყოფილმა დაიფერთხა ხელები და ცარიელა პურის ჭამით გამობრუნდა.

ანა გელაშვილი