ეს პაწია, უჩინარი ჩიტი ჩემთვის თავმდაბალ ადამიანს ჰგავს. მეტიც: მასზე ყოჩაღიც კია ამ მხრივ, ბუნებას ასეთი ნაზი ფერებითა და ზომით დაუჯილდოებია. პაწიაა და თავისთვის ფუსფუსებს, თვალსაც ახარებს და სულსაც ესალბუნება. უდრტვინველია. გზაზე მიმავალმა კაცმა, რამე ცუდი რომ გაიფიქროს, თუ თვალს მოჰკრავს, მაშინვე სიკეთე დაუდგება თვალწინ, თუკი ადამიანის სახე შერჩენია. პირველად რომ დავინახე, აღვფრთოვანდი. მიყვარს ფრინველთა სამყარო და ხშირად ვეცნობი. ზომამ და ფერებმა წარმოუდგენელი შთაბეჭდილება მოახდინა, ცისფერსა და შავში შემოსილი, დღითაც და ღამითაც, შუამავალი კაცსა და ღმერთს შორის.
„...და თუ შენს წილ ნამცეცს მისთვის დაიზარებ,
Შენთვის სათნოდ უფალს დაემოწმება“.

სწორედ ამიტომ მიწერია. <3

<3 მორჩილსა და თავმდაბალს ვერავინ ამჩნევს, მათ შორის ვერც ჩიტს. სინეგოგა პაწია ულამაზესი ჩიტია, მანანა, რომელიც ამ ჩემს მშობლიურ მრავალეთნიკურ თბილისში, რითაც ასე ვამაყობ, ხან სინაგოგაზე დასკუპტება, ხან ეკლესიაზე, ხან რა შენობაზე... ხან სად და ხან სად! სხვაგვარად „ჩვეულებრივი ცოცია“ ჰქვია. თავმდაბალი - ადამიანიც უჩინარია და სიკეთესაც ისე აკეთებს, არავის რომ ატყობინებს, თუ ამის საშუალება მიეცემა.
საკუთარს კი, იმდენად ვაფეტიშებდი, უკვე ვეღარაფერს ვაფეტიშებ, დღევანდელი დაცემული ყოფის შემყურე, სადაც ერს ერთმანეთი ასე შესძულდა. თუმცა ესეც დროებითია. დაცემას აღზევება მოსდევს.

აი, სინეგოგა:

https://www.facebook.com/Teleskola.1tv.ge/videos/990384081509546

უჩინარი არის კი? ჩვენ ყველას და ყველაფერს ვაფეტიშებთ საკუთარის გარდა :(

მუხა, უღრმესი მადლობა! მადლობა თქვენ, ამ შეფასებისთვის! <3 

ო, როგორი  შესანიშნავი ლექსია.