ბორის პასტერნაკი - ზამთრის ღამე

თოვდა. დაფარა არე ბრილვამ,
სუყველგან თოვდა,
ტაბლაზე მნათი სანთლის ბრწყინვა
შუქს ჰფენდა ოდას.

ზაფხულში ქინქლა ვით გეზს იგნებს,
შუქისკენ მიქრის,
მიესწრაფვოდნენ ისე  მინებს
ფიფქები მიჯრით.

დაემჩნეოდა შუშებს ბუქით
ხლართების კვალი
და მაგიდაზე სანთლის შუქი
ბრწყინავდა მკრთალი.

ჭერს აჩრდილების ხვეულები
დაეტყო მკვეთრი,
ერთურთს ჩაკრული სხეულების,
ერთგვარი ხვედრის.

პარკეტს დაასკდა მერე ზათქით,
გახდილი წაღა,
სანთლის ღვენთებმა ქალის ქათიბს
დაასვეს დამღა.

არეს ფარავდა თეთრი ბამბის
მაგვარი თოვლი
და მაგიდაზე სანთლის ბაკმი
ბრწყინავდა მთრთოლი.

შეირხეოდა სანთლის ნიმბი
მონაბერ ჭავლით,
ჯვარედ ფრთებს ჰგავდა ქერუბიმის,
მაცდური ალი.

თოვდა თებერვლის ყაიდაზე
მთელი თვე ბრილვით
და ანათებდა მაგიდაზე
სანთელი ცვილის.

23 დეკემბერი, 2022 წ.


Борис Пастернак – Зимняя ночь

Мело, мело по всей земле
Во все пределы.
Свеча горела на столе,
Свеча горела.

Как летом роем мошкара
Летит на пламя,
Слетались хлопья со двора
К оконной раме.

Метель лепила на стекле
Кружки и стрелы.
Свеча горела на столе,
Свеча горела.

На озаренный потолок
Ложились тени,
Скрещенья рук, скрещенья ног,
Судьбы скрещенья.

И падали два башмачка
Со стуком на пол.
И воск слезами с ночника
На платье капал.

И все терялось в снежной мгле
Седой и белой.
Свеча горела на столе,
Свеча горела.

На свечку дуло из угла,
И жар соблазна
Вздымал, как ангел, два крыла
Крестообразно.

Мело весь месяц в феврале,
И то и дело
Свеча горела на столе,
Свеча горела.

1946 г.