ბორის პასტერნაკი - ზაფხული ქალაქში

მუსაიფი ხმადაბალი,
მგზნებარებაგარეული,
კეფის უკან თმის დალალი
ნაჩქარევად დახვეული.

თმაში სარჭით, გამკითხავი
მკაცრი თვალით, ტანოვანი,
უკანგადაწეულ თავით,
იმზირება ბანოვანი.

მოასწავებს ქუჩის ალხი
მწუხრის ქარწვიმიან ტაროსს,
იფანტება სწრაფად ხალხი
და შინისკენ წასვლას ჩქარობს.

გაისმება გვრგვინვა მეხის
შორიახლოს ნაწყვეტ-ნაწყვეტ,
ღია ფანჯარასთან თელხი
დაკიდებულ ფარდას არწევს.

ჩამოწვება მდუმარება,
ოშხივარი ადის ზევით,
ცოტა ხანში ისევ კრთება
ცაში კლაკნილები ელვის.

როცა მიწას სიამბორე
გააცხელებს დილით მნათის,
ამოაშრობს ქუჩის ტბორებს,
ქრება ღამის თავსხმის ნაშთი.

დასტყობიათ ცაცხვებს წყრომა -
ღამისტეხვის არმოსურნეთ,
თუმც აფრქვევენ დაუცხრომლად
ირგვლივ თაფლგარეულ სურნელს.

31 დეკემბერი, 2022 წ.

Борис Пастернак - Лето в городе

Разговоры вполголоса,
И с поспешностью пылкой
Кверху собраны волосы
Всей копною с затылка.

Из-под гребня тяжелого
Смотрит женщина в шлеме,
Запрокинувши голову
Вместе с косами всеми.

А на улице жаркая
Ночь сулит непогоду,
И расходятся, шаркая,
По домам пешеходы.

Гром отрывистый слышится,
Отдающийся резко,
И от ветра колышется
На окне занавеска.

Наступает безмолвие,
Но по-прежнему парит,
И по-прежнему молнии
В небе шарят и шарят.

А когда светозарное
Утро знойное снова
Сушит лужи бульварные
После ливня ночного,

Смотрят хмуро по случаю
Своего недосыпа
Вековые, пахучие
Неотцветшие липы.

1953 г.