ანა ახმატოვა - რეკვიემი (გაგრძელება)

8.

სიკვდილს

შენ მაინც მოხვალ და მოდი, მტკბარი,
ძალიან მიჭირს, მოგელი, სად ხარ?
შუქი ჩავაქრე, გაგიღე კარი,
მოგელოდები საოცარს, სადას.

მოდი აშკარად, თუ გინდა - ბუნდში,
მეგობრულ სახით, ან თუნდაც ყიფი,
აღმხოცე ტყვიით, ბებუთით ქურდის,
ანდა დამგესლე შხამიან ტიფით.

ან მონაჩმახის შემბოჭე ხუნდით
გულისრევამდე ნაცნობი ამბის,
ვნახო კოკარდა ცისფერი ქუდის
შიშით დაზაფრულ კორპუსის გამგის.

აწ სულერთია. ჩანს ენისეი,
პოლარულ ვარსკვლავს შევცქერი წმინდას,
უკანასკნელი ზაფრის ნისლებით
საყვარელ ლურჯ თვალს უქრება ბრწყინვა.

1939 წლის 19 აგვისტო,
შადრევნის სახლი,
ლენინგრადი

9.

გონებას მირევს დამაწყლულები
უგუნურების  მომფენი ჩრდილი,
მისი ცეცხლოვან ღვინით ვრწყულდები,
ბნელი ხევისკენ მიმიხმობს ხიბლით.

ის სასიკვდილო ჭრილობით მკოდავს,
სჯობს გამარჯვება დავუთმო ნებსით
და ყური ვუგდო საკუთარ ბოდვას,
თითქოსდა უცხოს სიშლეგე მესმის.

არ დაიშურებს მხოლოდ სუდარას,
იმედი არ მაქვს მისი შეწევნის
(არ გაჭრის მასთან ხვეწნა-მუდარა,
ვერც დავითანხმებ თავის შეწყენით):

არ მეხსომება შავდღეთა წნეხი
და მზერა შვილის დაზაფრულ თვალთა,
არც დღე, როდესაც დამეცა მეხი,
ვერც ციხის ამბებს წავიღებ საგზლად

და ვერც საამო სიგრილეს ხელის,
ვერც მოცახცახე ცაცხვების ლანდებს,
ან თანაგრძნობას შორეულ ხმების -
უკანასკნელი ნუგეშის თანმდევს.

4 მაისი, 1940
შადრევნის სახლი

10

ჯვარცმა

„ნუ მტირი მე, დედაო, მხილველი საფლავისა შინა ძისა“

I

დიადი ჟამი განადიდა ღვთიურმა დასმა,
ცის კაბადონი მინასავით გადნა სახმილით;
„რად მიმატოვე?“ - შეჰღაღადა ზეციურ მამას,
„ნუ მტირი...“ - დედა ანუგეშა ჯვრიდან ძახილით.

1938

II

გულს უმსჭვალავდა მაგდალინელს უშქარი ნემსი,
უსაყვარლესი მოწაფე კი  ჯავრით გახევდა,
სადაც ჯვარმცულის დედა იდგა უჩუმრად მკვნესი, 
მათგან ვერავის გაებედა იქით გახედვა.

1940, შადრევნის სახლი

(გაგრძელება იქნება)


Анна Ахматова – Реквием (продолжение)

8

      К смерти

Ты все равно придешь - зачем же не теперь?
Я жду тебя - мне очень трудно.
Я потушила свет и отворила дверь
Тебе, такой простой и чудной.

Прими для этого какой угодно вид,
Ворвись отравленным снарядом
Иль с гирькой подкрадись, как опытный бандит,
Иль отрави тифозным чадом.

Иль сказочкой, придуманной тобой
И всем до тошноты знакомой,-
Чтоб я увидела верх шапки голубой
И бледного от страха управдома.

Мне все равно теперь. Клубится Енисей,
Звезда Полярная сияет.
И синий блеск возлюбленных очей
Последний ужас застилает.

    19 августа 1939, Фонтанный Дом



          9

Уже безумие крылом
Души накрыло половину,
И поит огненным вином
И манит в черную долину.

И поняла я, что ему
Должна я уступить победу,
Прислушиваясь к своему
Уже как бы чужому бреду.

И не позволит ничего
Оно мне унести с собою
(Как ни упрашивай его
И как ни докучай мольбою):

Ни сына страшные глаза -
Окаменелое страданье,
Ни день, когда пришла гроза,
Ни час тюремного свиданья,

Ни милую прохладу рук,
Ни лип взволнованные тени,
Ни отдаленный легкий звук -
Слова последних утешений.

    4 мая 1940, Фонтанный Дом


          10

        Распятие

                Не рыдай Мене, Мати,
                во гробе зрящия.
            ___

Хор ангелов великий час восславил,
И небеса расплавились в огне.
Отцу сказал: "Почто Меня оставил!"
А матери: "О, не рыдай Мене..."

                        1938
            ___

Магдалина билась и рыдала,
Ученик любимый каменел,
А туда, где молча Мать стояла,
Так никто взглянуть и не посмел.

                        1940, Фонтанный Дом