წლებმა ღიმილით შემომაფეთწს,
ხსოვნის კედელზე "ეს" პლიუს "ამას"...
და იმ დღის განცდა თეთრი ძაფივით
ზედ შერჩენია დაკოპლილ კაბას.
ფიქრი რაღაცით წააგავს მერცხალს,
მუდამ სითბოსკენ მიუწევს გული.
და იმ წარწერას, კედელს რომ შერჩა,
ფიქრის ბუდეში ბარტყივით ვუვლი!