სკოლა კვლავ ცაში აზიდულა,
სკოლა კვლავ გულში დარჩა,
როგორც ბავშვური, ნაზი დილა,
სამოთხისებრი დაჩა.

აქ ხომ წესრიგი გაგვითენდა,
ტვინში დავწურეთ სწავლა,
რომელიც ბოლო ჩასუნთქვამდე,
სასუფევლამდეც ავა;

რომელიც მძიმე ცხოვრების გზას,
უმკობს თეთრობს და მწვანობს,
და გვესმის, ყოველ კვალობაზე,
მასწავლებელი წვალობს.

ჩვენ სიცოცხლეში გადავეშვით,
სკოლა - მაღლდება მკვეთრად,
და ამ მსვლელობას სათავეში,
მასწავლებელი ედგა.