ასე - მიდიოდა ხანი,
ასე - უკანმოუხედავათ...
ჩვენ კი ვრჩებოდით,
ჩვენ ვრჩებოდით
ზუსტად ისე,
როგორც ფურცლებზე,
დარჩება ხოლმე ნაჯღაბნები,
ჩვენი ცხოვრების,
ჩვენი ზედმეტად მონდომებულ,
მძიმე ცხოვრების.

ასე მიდიოდა ხანი,
ასე...
უკანმოუხედავათ,
ვიფუჭებდით ჩვენს ჯანმრთელობას,
ვიჯიჯგნიდით დაღლილ სხეულებს
და მხოლოდ გვიან ვხვდებოდით რომ:
ასე - არ ვარგა,
ასე - ნაღდათ არ შეიძლება
და მაინც,
როცა გვახველებდა და ყელის ტკივილს,
უკვე ფილტვების გამომშრალი სუნთქვა ერთვოდა,
ვეწეოდით სიამოვნებით, (სიგარეტს) ყავას ვაყოლებდით
და ვსაუბრობდით:
თუ როგორ მოკვდა ესა თუ ის - ფილტვის კიბოთი.

ასე, მიდიოდა ხანი.
ასე მარტივათ და უკანმოუხედავათ!
ერთი შეხედვით ჩვეულებრივ... "გადასარევად",
ვეტყოდით თუკი ვინმე გულით მოგვიკითხავდა,
რომ ჩვენ რა გვიჭირს?!
ჩვენგვარ ყოფას ბევრი ნატრულობს.
და რომ ჰკითხო ბევრიც იციან,
და ჩვენს შესახებ იქნებ ჩვენზე მეტიც გიამბონ.
როცა ჩვენ თვითონ საკუთარი თავის შესახებ,
ვერაფერიც ვერ გაგვიგია.

როცა ჩვენ: დავდივართ კაფე-ბარებში
ჩვენ: ვსვამთ ათასგვარ სახეობის ალკოჰოლიან,
უალკოჰოლო და საერთოდ_ყოველგვარ სასმელს.
ჩვენ: გვსიამოვნებს ყურადღება,
ჩვენ: შეგვიძლია შევიყვაროთ, კიდეც ათობით.
ჩვენ: ვუყურებთ ჩოგბურთს და ფეღბურთს.
ჩვენ: გვიხარია - რომ ვუყურებთ ჩოგბურთს და ფეღბურთს,
კაპილარების დახეთქვამდე ვგულშემატკირობთ.
ჩვენ: ვინც უაზროთ დავხეტიალობთ.
ვინც ვიცით, რომ უაზროთ დავხეტიალობთ,
ვინც ვიცით, რომ სხვანაირად, სჯობდეს იქნება...
ვინც, ისედაც ბევრი დავკარგეთ.

ჩვენ ვართ - დროის მცირე ნაგლეჯი,
ჩვენ ვართ - ერთი კალამის მოსმა.
ჩვენ ვართ ისინი, ვინც უნდა ვიყოთ.
და ჩვენს გარშემოც ყველაფერი ხდება ისეთი,
რაც მხოლოდ ჩვენთვის, ჩვენს გარშემო უნდა ხდებოდეს.

და ჩვენც არ გვიკვირს
ეს ხველება, არც ეს ხალხები...
და გაკვირვებას საერთოდაც გადავეჩვიეთ.

და გავა წლები,
გადაიტანს უფრო მეტ ცუდსაც
და ჩვენც  დავჯდებით და კითხვაზე:

- როგორ ცხოვრობდით?

ვიტყვით რომ: ასე...
სწორედ ასე...
სწორედ ამგვარად.