შვილს
,,მე,  უკვე დიდი ვარ“! - 
ჩამხედე თვალებში 
და ბავშვურ მზერაში
წუხილი გამოკრთა ...
ზეციდან
მიწაზე უეცრად დავეშვი,
ცხოვრების გრძელი გზა
მაშინვე დამოკლდა;
,,შენ უკვე დიდი ხარ“! - 
მაგრამ მე იხტიბარს,
არ ვიტეხ,
მამა ვარ,
არ ვიცი რა მომდის,
გვერდი-გვერდ ვდგავართ და
ჯერ ერთად მოვდივართ,
სიკვდილი სიცოცხლეს
სულს როდის ამოხდის,
არ ვფიქრობთ,
რადგანაც
ჩვენს ნაცვლად სხვა ფიქრობს,
ან ფიქრი ამგვარი 
რას მოგვცემს წინასწარ?
ჯერ  ,,რიგი ჩემია“
ღმერთით და გაჩენით,
,,ხელადა წავუღო“ 
იმქვეყნად წინაპარს;
სამშობლოს მძიმე ტვირთს,
ჯერ შენი მხარ-ბეჭი,
ვერ ზიდავს,
ვდუმვარ და
არ ვამბობ ხმამაღლა,
იღბალი
ცხოვრების ხახაში ნაღეჭი,
ფრთაგაშლილ ოცნებას
უსიტყვოდ დამარხავს.
არ გკითხავს არაფერს,
,,ფეხებთან გაწვება“,
აჩრდილის ფერით და
შეფარვით ამას გთხოვს:
,,ორიდან ერთ-ერთის
მოგიწევს არჩევა,
ან მხდალი სიცოცხლე,
ან  ,,მოსვლა ყაყაჩოდ“! -
,,იქორის ყივილი“
წინაპრის დვრიტადან,
ვენახის ფესვივით
დაგრეხილ ძარღვებში,
ამ წუთისოფელში,
რას აღარ იტანდა,
ძუ მგელის ლეკვივით,
,,ალგეთში ნაგეში“ ...
,,შენ უკვე დიდი ხარ“ ! ...
ზღვისფერი თვალებით,
შეჰყურებ ზეცას და
ბილიკზე კვალს ტოვებ, 
მოდიხარ  ნინოს ჯვრით,
გვარით და სახელით,
რომ აწმყოს წარსული
მუდმივად ახსოვდეს ...
,,შენ, უკვე,
დიდი ხარ“! ...