- რაში გჭირდება წრუპო მარტინი?
ვეკითხები დღევანდელ ჩემს თავს,

კითხვით მპასუხობს: რა ვაკეთო?
სხვა სად წავიდე?!
დღეს დილიდან დავხეტიალობ,
ვსწავლობ ქალაქს...
ვსწავლობ სიჩუმეს...
(უცხო სიჩუმეს)

არცერთი სუნთქვა არ მეცნობა,
ამდენს დავდივარ!..
არც ეს ოხერი ამინდია_მზიანთან ახლოს,
რომ ქუჩაში სკამზე ჩამოვჯდე.

მეტი რა გითხრა?!
სხვა ან მეტი_რა დამრჩენია...
(შევიდე და სადმე გამოვთვრე!)

თანაც მარტია,
ასე ვებრძვი მოწყენილობას.

და სწორედ ახლა,
მომხიბვლელი ფრანგი გოგონა,
ნიკაპზე ხალით და ზედმეტად ღია სარაფნით.

მეკითხება, თუ რას ვინებებ
და მეც ვპასუხობ: - "One more Bianco"
და ის მიღიმის,

მარტინის ნაცვლად, მოაქვს ლუდი
და  მეღიმება,
რადგან ლუდი არ შემიკვეთავს.
არ ვიცი, რატომ არ მიყვარს
ლუდი.

და ვეუბნები, რომ - მარტინი,
ლუდი კი არა,

- "Oh... no problem"

მეუბნება ლამაზი ფრანგი
და მიაქვს ლუდი,
და ღიმილით  მოაქვს მარტინი.

ფრანგი ძალიან ლამაზია,
მოხერხებულიც.
(არ შემიძლია არ გავუღიმო.)

წერას ვაგრძელებ.
ვგრძნობ რომ წერაც სისულელეა...
არამცთუ ბედის, თვით ლექსისაც,
ახლა არამედ.

ასე ვსვამ წერტილს.

(და მარტინის...
სიამოვნებით.)