იყო და არა იყო რა.(როგორც ზღაპრებში ამბობრნ) ღვთის უკეთესზე მეტი რა იქნებოდა.იყო ერთი მგზავრი რომელიც ტყის გავლით უნდა მისულიყო სახლამდე.მგზავრი,ჯიბეებში ხელჩაწყობილი მიაბიჯებდა ტყეში და უსმენდა ტყის შექმნილ ბუნებრივ მუსიკას.ჩიტების ჭიკჭიკით,კოდალას ნისკარტის კაკუნითქ და ფოთოლთა გახმოვანებულ ალერსს სიოს დახმარებით.იდუმალი იყო ტყე...მგზავრს ეალერსებოდა ეს ყველაფერი და ფიქრებში გახვეული,ნელი ნაბიჯით მიუყვებოდა სახლისაკენ მიმავალ გზას.აფიქრებდა ტყის ღვთიური სილამაზე და შემომქმედის შთაგონებ მთელი სამყაროს ირგვლივ.მისი რეალური არსებითობა და მრავალფეროვნების ხიბლი.
  გზადმიმავალმა,ერთი საუცხოო,ძალიან ლამაზი ყვავილი შეამჩნია,რომელსაც თავისი ფესვებითირთ ძირს გდებულიყო.ყვავილის სილამაზე და იშვიათობა, შეუმჩნეველი არ დარჩენია მგზავრს და მაშიმვე გაიფიქრა; მოდი,რახან თავის ფესვითაა,გადავარჩენ.ცოდვაა ასე უმოწყალოდ ჰახმეს.დავრგავ და სიცოცხლეს ღმერთისაგან ბოძებულს გავუხანგრძლივებო.გადაწყვიტა სიცოცხლე სწორედ იმ ადგილზე შეენარჩუნებინა სადაც იგი სიკვდილისათბის იყო განკუთვნილი.მიბრუნდა და თავისი ჩანაფიქრის შერულებას შეუდგა.უცებ გაახსენდა რომ წყალიც საჭირო იყო ყვავილისათვის.მდიმარე შორიახლო იყო არანაირი ჭირჭელი არ მოეძეოდა და გადაწყვიტა მდინარეზე მიწა დაესველებინა და სველი მიწით ესარგებლა.უკან რომ ბრუნდებოდა ყვავილს ძროხა მიახლებოდა შესაჭმელად.აიჩქარედან მიწა ხელიდან გადაყარა და საქონლის განსადევნელად გაექანა.ძლივს გადარჩენილი ყვავილი დაენანა იქ დასატოვებლად და გადაწყვიტა სახლში წაეღო.წყალსაც მიაწვდიდა და სახლსაც შემატებდა მის ულამაზეს არსებობას.
დღე დღი ცვლიდა წელიწადში არსებულ თარიღებს და ყვავილი მიუხედავად დროის ცვალებადობისა,ყველა დროში ცოცხლობდა.ასე გადიოდა დრო.ერთ მშვენიერ დღეს როდესაც მგზავრი ყვავილის ზრუნვაში იყო,ტელეფონი აწკრიალდა.
-ძვირფასო,როგორა ხარ?
-შესანიშნავად! პასუხობს მგზავრი.
-შენ?
-მეც კარგად  ვარ.მომენატრე იცი??
-მართლაა?
-ჰო მართლაა.ღიმილით შემოესმა მგზავრს ტელეფონში მოსაუბრის ხმა.
- ხვალ მეგობრებს ვეპატიჟები(აგრძელებს მოპასუხე) ბუნებაში ვაპირებთ გასვლას,ხომ არ დაგავიწყდა