ნაწარმოები შეიცავს უცენზურო ფრაზებს

თუ თქვენ გინდათ ნახოთ მხოლოდ ეს ნაწარმოები, დააჭირეთ აქ

#თარგმანები
აბა, კარგი, გემრიელი ტირილი ვის მოგენატრათ!

მუსა ჯალილი

ჩულქები

დილას დახვრიტეს ყველა, მთლიანად,
ნისლი რომ ჯერაც ირგვლივ ეფინა.
ქალები იყვნენ, ბავშვებიანად,
გოგონაც იყო იქ პაწაწინა.
გაიხადეთო, ყველაფრიანად
და ზურგით - თხრილთან! - დროულად!-გელით!…
და უცებ  ბავშვმა  გაიხმიანა,
ხმა იყო სუფთა, ცოცხალი, წრფელი:
-ჩულქებიც, ძია? -  არა წვალებით
და არა წყევლით  ამბობდა იგი.
სულში ჩამხედი ჰქონდა  თვალები.
სამი წლის ბავშვი  იყო ამრიგი.
“ჩულქებიც, ძია?”
და  ესესელი,  ღელვამ შეიპყრო, დამსჯელი მათი,
მოდუნდა  ხელი:  გრძნობამ დასძლია…
და ძირს დაეშვა ის ავტომატი.
იმ ბავშვის მზერამ ისე  შებოჭა,
რომ ჩაიზარდა თითქოს მიწაში,
“ჩემი ჭუკივით თვალები  უჩანს”-
მღელვარებისგან წამოსცდა მაშინ.
და აიტანა ცახცახმა იგი.
ვის შეუძლია, მოკლას ეს ბავშვი…
და ავტომატის მიუშვა რიგი…
…
(თარგმანი ნინო დარბაისელისა)

Муса Джалиль

Чулочки

Их расстреляли на рассвете
Когда еще белела мгла,
Там были женщины и дети
И эта девочка была.
Сперва велели им раздеться,
Затем к обрыву стать спиной,
И вдруг раздался голос детский
Наивный, чистый и живой:

– Чулочки тоже снять мне, дядя?
Не упрекая, не браня,
Смотрели прямо в душу глядя
Трехлетней девочки глаза.
“Чулочки тоже..?”
И смятеньем эсесовец объят.
Рука сама собой в волнении
Вдруг опускает автомат.
И снова скован взглядом детским,
И кажется, что в землю врос.
“Глаза, как у моей Утины” –
В смятеньи смутном произнес,
Овеянный невольной дрожью.
Нет! Он убить ее не сможет,
Но дал он очередь спеша…