აბა,ხვალამდე.საქმეს უნდა მივხედო. -ხვალამდე ჩემო კარგო ხვალამდე.სიყვარულით პასუხობს მგზავრი. ზარის გათიშვის შემდეგ მგზავრმა მზერა ყვავილზე შეაჩერა რომელიც დიდი ჩუქურთმიანი სარკის მახლობლად იდგა და ოთახს ხიბლს ჰმატებდა. თავისდაუნებურად შეჩერდა სარკესთან და ხვალინდელ გეგმას სარკეს საკუთარ ანარეკლს თუ ყვავილს ამცნობდა.ოთახში სიხარულით ბრწყინავდა ყველაფერი.გათენდა.მზემ თავისი სხივებით სიცოვხლის სურვილი შეჰმატა დასალიერს და თავისი დარით განწყობა მოიტანა.ახალგაზრდებმა თავი მოიყარეს მდინარის პირას და მოლხენას შეუდგნენ.ცოტა ხნით წყვილი განმართოვდნენ.მგზავრმა იუნილარს ,კოხტად შეფუთული პატარა ყუთი გადასცა საჩუქრად იუბილარს.რომელშიც პატარა ვიოლინო იყო მოთავსენული. ვიოლინოს თავზე კი მისთვის განკუთვჯილი საქორწინო ბეჭედი ბრწყინავდა.ქალმა აღტაცება ვერ დამალა.მისი გრძნობები ისევე მღელვარე იყო,როგორც ზღვის ტალღები...სიხარულით ვიოლინო მომართა ბეჭედი ხელზე გაიკეთა და ჰაერში აღმართული ბეჭდიანი ხელის ცქერით აჰყვა მუსიკის ჰანგებს.მელოდია რომელიც გულში მწვდომი იყო თავის ჰანგებით ქალს ცეკვის სურვილს უღძრავდა და იყოლიებდა.მისი სილამაზე ყველა ზღვარს სცდებოდა მგზავრისთვის.აღტაცებით შეცქეროდა მის მომავალ მეუღლეს.შემდეგ ქალს თბილად,დიდი სიყვარულით შემოეხვია და ბუნების წიაღში ლამაზად გაწყობილ სუფრას დაუბრუნდნენ მეგობრების გარემოცვაში. იუბილარმა მეგობრებს ყველაფერი სიხარულით უამბო.ერთობლიბ ტაში და ჟრიამული გაისმა.ყველანი ერთი მიზეზით ხარობდა.მოსაღამოვდა...ახალგაზრდები ულან დასაბრუნებლად მოემზადნრნ.ყველანი ტავიანთ გზას დაადგნენ.მგავრმა კი გადაწყვიტა იუნილარი ტავისთან წაეყვანა სახლში.მიანიჯებდნენ ამ ულამაზეს ტყეში და ერთმანეთის ალერსით ტკბებოდნენ.უცებ ქალმა გადაწყვიტა ბიოლინო მოემართა და მის ჯანგებს ცეკვით აჰყოლოდა.ეს არ იყო ცვეულებრიბი მუსიკა.მასში რაღაც იყო განსაკუთრებული.მისი მოსმენა წარუშლელ კვალს ტოვებდა. მგზავრი ბედნიერებით შეცქეროდა ქალის მომნუსხველ ცეკვას.მერე ტითქოს სასწაული დაიმახაო ქალს ისე შეაცქერდა და გაკვირვებულმა თქვა;- ღმერთო,ეს ხომ ის ადგილია სადაც ის საუცხოო ყვავილი ვნახეო.მერე ეს შემთხვევა ქალს მოუყვა და სახლში მისვლისთანავე ქალს ყვავილი საჩუქრად გადასცა.თან დასძინა, -ძვირფასო დღეიდან ამ ყვავილივით ვიცოცხლებთ ერთმანეთში.მე მას "სიცოცხლე" დავარქვი.ეს ყვაბილი დროის მიუხედავად არასოდეს ჭკნება.მინდა რომ მას გავუფრთხილდეთ და ის მუდამ ჩვენში ცოცხლობდესო.ქალმა სიხარულით სემოკრა ტაში და მგზავს მთელი სახე დაუკოცნა ტანხმობის ნიშნად. ასე გადიოდა დრო... ერთ განთიადს როდესაც ქალი ყვავილს რწყავდა სარკეში,მეუღლე შენიშნა...ისიც მოსარწყავად მოემართებოდა.გაუღიმა ერთგულ მეუღლეს და უთხრა; -დაგასწარი. მგზავრმა გაუღიმა ქალს და კისერში ეამბორა. შემდეგ ორივენი იდგნენ სარკის წინ ჩახუტებულები და სიხარულით შეცქეროდნენ ყვავილს. ქალი უცებ ფიქრმა გაიტაცა.შემოტრიალდა მეუღლისაკენ და ; -ძვირფასო,რა მოხდება ეს ყვავილი სხვა ყვავილზე რომ დავამყნოთ.ეხლა უყვავილოდ ხარობს და ხომ შეიძლება მერე ყვავილიც გამოიღოსო? მგზავრი შეფიქრიანდა და; - საჭიროებას ვერ ვხედავ,ის ხომ ისედაც ლამაზია.