შენი სიტყვის ისე მჯერა, როგორც დღემდე მჯეროდა...
ალბათ, მართლაც დადგა ჟამი, გამოვიდე ჩეროდან.
ვამზიურებ წარსულ ფიქრთა მტვერდადებულ ჩემოდანს,
ეს ღიმილი ისევ გშვენის, როგორც ადრე გშვენოდა...


                        შეუმჩნევლად ვერ ვიარე და შედეგიც ცხადია...
                        ახლა მხოლოდ შენი ნების ასრულება მწადია,
                        ვისთვის ვიყავ დედოფალი, ვისთვის მონა, გადია.
                        ეს ცხოვრება ჩემთვის მაინც, ერთი დიდი დარდია,
                        ჩემი გრძნობა, უსუსური, პაწაწინა ბარტყია.
                        ირგვლივ  წარსულ ფიქრთა წყება დაცვასავით მარტყია,
                        ამ იარას ვუმკურნალე , შრამი დღემდე  მატყვია...
                        ,, ქალი მაინც  გაზაფხული და გიჟმაჟი მარტია".



შენი სიტყვის ისე მჯერა, როგორც დღემდე მჯეროდა...
ალბათ, მართლაც დადგა ჟამი, გამოვიდე ჩეროდან.
ვამზიურებ წარსულ ფიქრთა მტვერდადებულ ჩემოდანს,
ეს ღიმილი ისევ გშვენის, როგორც ადრე გშვენოდა...