მოდი, გამყიდე...
მაგრამ არა ოცდაათ ვერცხლად...
მაინც ნივთი ვარ,  სული აღარ მაქვს,
ვეღარ წამართმევ...
შოლტს თუ დამარტყავ,
ოხვრას  უკვე ვერ გაიგონებ...
ნაგვემ სხეულს მაინც ვერ მატკენ...

ამკიდე ჯვარი და გოლგოთის გზაზე გამიშვი...
რა ვქნა, ასეთი  დავიბადე, ცოდვას არ ვიშლი...

ამ ღამეს ვიცი პეტრესავით უარმყოფ ცეცხლთან,
მერე... ფარდაგად ყვავილების სურნელს გამიშლი.

ეხლა გამყიდი?  ვიცი...
ნუ შემაფასებ ქრისტესავით ოცდაათ ვერცხლად,
(მონის ფასია),  არ ვიმსახურებ..,
ის გაზაფხულზე მოფრინდება ჭიკჭიკა მერცხლად,
წვიმად ჩამოვა ღრუბლებიდან და მადლს გაპკურებს...

მე გაჩენამდე შემიცოდავს  უკვე მრავალი,
მაგრამ რა ხდება? 
არ მყიდულობს მგონი არავინ...

არც სხვას ვჭირდები,
ლიმონივით გამოწურული...
ვინ გადაგიხდის ჩემში საფასურს?
უკვე მოგბეზრდი?
ვიცი ხვდები,
ვერ გაგიწევ აწი სამსახურს...

თუკი მიყიდის ვინმე,
მოდი, მართლა გამყიდე...