ორი სიტყვა ცრემლზე და პოეტზე


მე ვარ ცრემლი, რომელიც
მეგობრებმა მიატოვეს
იმიტომ, რომ ბავშვობა ვერ დატოვა.
ვიცი, მზარდია ინტერესი,
როცა ცხოვრებაზე მსჯელობენ პოეტები;
მე მიყვარს პოეტები,
რომელნიც ბავშვობას ვერ ტოვებენ
და რჩებიან ცხოვრებაში
აუხსნელ განტოლებად.
მე მიყვარს ყვავილებიც,
რომლებიც პოეტებს ეჭირათ ოდესღაც,
მერე კი ქუჩაში ვიღაცას აჩუქეს,
რადგან არ შეეძლოთ,
აღტაცება არ გაებნიათ და
არ შეეკრთოთ მიწიერები
და ხელები... პოეტის ხელები
მთვარეაკრული და გაცრეცილი,
მარჯვენა შუათითი აქერცლილი
(მთვარის სიზმრებისგან)
მიყვარს, დამიჯერეთ!
სიზმარი დილამ გამიჩერა,
როდესაც ჩემი დაჭორფლილი მარტოობიდან
ამოშალეს მზის აღტაცება
და განმეორდა რაღაც მარადი...
ბავშვობას მუდამ სიზმრებს ვპარავდი
რომ არ გავეძევებინე თავის სამფლობელოდან,
ყელზე ბავშვობის სიზმრებმოხვეული,
თმებზე ვარსკვლავებით,
ხელში საკრავით, რომელიც
იასამნის ჩურჩულს გამოსცემდა
ვდარაჯობდი გულუბრყვილობას
და ცხოვრებაში ვბრუნდებოდი
ჭრელი პირობით
რომ არასოდეს შევმტვერავდი
შემოქმედის დიდ მარტოობას,
არ უარვყოფდი მარადიულ შინაგან გვემას...
და დღეს, გაზრდილმა მეგობრებმა
უხმოდ დამტოვეს
მარადიული ბავშვობის და სინათლის გამო.