არ ვიცი, ნეტავ, თუ მეღირსება, რომ შენს მიწაზე დავადგა ფეხი...
და თუ ეს მოხდა, მდაბლად, თავდახრით შენცა და უფალს მადლობას გეტყვით.

ფიქრებში გხედავ მხარბეჭგადაშლილს, ზვიადს, მშობელი კლდეების დარად.
მდგომარეს მაღალ კავკასიონზე, ხმალჩაუგებელს სამშობლოს ფარად.

ხევსური მხოლოდ ხევსურეთს ცხოვრობს! - აბა გაბედეთ, შემეკამათეთ -
ვინმეს გინახავთ მინდორში, ხეზე ბუდეში მჯდარი არწივის მართვე?!

დრო გადიოდა, თან მიჰყვებოდა მათ წარმავალი კაცთა ნაკადი...
ნეტავი ვინმე თუ იფიქრებდა - ხევსურეთს ხევსურს რომ ვერ ნახავდი?

მე სამწუხაროდ, ამ დროს მოვესწარ, მე - შორეული შენი ნიშატი.
ბარად ჩამოყრილ ხევსურთა შვილებს სულ დაეკარგათ შენი ნიშანი.

მალე რაც არის ისიც გაქრება, ვერავინ უძლებს დროის მსვლელობას,
მაგრამ მე ჩემს თავს ვერ ვაპატიებ ჩემგან შენს გზებზე მოუსვლელობას.

ასჯერ გაგონილს, ათასჯერ ნაფიქრს, მირჩევნის ერთხელ შეგავლო თვალი
ჩემი ფესვებიც შენს მიწაშია, მეცა ვარ ერთი ხევსურის ქალი!

რაც იყო ცუდი ვერ გავასწორებ, თავს სინანულად ესაც მეყოფა.
ვიცი, შენს მიწას წაუხოცავ ჭდედ წარსულ ხევსურთა კვალი ეტყობა.

იქნება შევძლო შენთან მოვიდე - მთელი სიცოცხლე მე ამას ვნატრობ,...
წინ-წინ გილოცავ ათენგენობას და უხევსურო ხევსურეთს ვდარდობ...