კლდის მონოლოგი

ჩემი ზურგია სისხლიანი
და ხერხემლიდან ამოზრდილი მოუთმენლობა
თვალებით კვეთავს სინანულით დაღვარჭლულ კისერს,
შევჩერებივარ მოფრიალე ნისლის ნაწნავებს
და მარტოობას აუხდენელ სურვილით ვივსებ.
ერთ დროს თავადვე ავიკრძალე, რომ ხელებიდან
ამომეზარდა სიყვარულის ლამაზი ვარდი
და, ახლა,  ზურგის სისხლიანი ლაქები მამხელს
რომ ფესვში ჩაზრდილ დანაშაულს ძალიან ვდარდობ.
---------------------------------------------------------------------------------
და ნისლის თეთრი ნაწნავები სურვილებს კვეთავს.