ამას წინათ აქ წავიკითხე ერთი ლექსი “მახინჯო ადამიანებო!!!”, მაგრამ ამას არა აქვს ახლა არავითარი არსებითი მნიშვნელობა გარდა იმისა, რომ ამ ლექსის წაკითხვისას გამიჩნდა სურვილი ეს მეთქვა ხმამაღლა..

ეს ანუ – მარადირული სურვილი ადამინების იყვნენ განსაკუთრებულები.

ყველაფერი იწყება.. კაცმა არ იცის საიდან იწყება, უბრალოდ მთავრდება მარაზმით.

არ მინდა სხვას შეურაცყოფა მივაყენო, ამიტომ ამ ეტაპზე საკუთარი თავით და მეგობრებით შემოვიფარგლები.

მე არ მაქვს ჩემი პირადი მსოფლმხედველობა – იმ მარტივი მიზეზის გამო რომ  ტვინის ის უბანი რომელსაც შეუძლია ამოდენა სამუშაოს შესრულება უფრო ნაკლებად მუშაობს, ვიდრე მაგალითად ის რომელიც გადარჩენისათვის საჭირო ძალებს და იდეებს აწვდის ჩემს სხეულს. ამიტომ მე უბრალოდ ავდექი და უკვე გამოგონებული მსოფლხედველობებიდან ავირჩეი ერთ-ერთი ისეთი რომელიც ყველაზე ახლოს დგას ჩემთან ( თუ მაინცადამაინც დაგაინტერესებსთ ეს ჰაინლაინის მოძღვრებაა : ))    )

გარემო ყველაზე მეტად მოქმედებს ადამიანებზე , შეიძლება გენებზე მეტადაც.

მე ვიზრდებოდი გარემოში სადაც ყველა ცდილობდა ყოფილიყო განსაკუთრებული, სადაც ყველა აპროტესტდება “ჩარჩოებს”, სადაც ყველა ვერ იტანადა ხალხს, როგორც მასას, სადაც ყველას ქონდა პრეტენზია უნიკალურობაზე..  გადამედო მეც!

უბრალოდ მერე დროთა განმავლობაში მივხვდი, რომ ძალიან ჩვეულებრივი, არაფრით განსაკუთრებული არ ვიყავი და გადავწყვიტე ეს ყოფილიყო ჩემი პრიორიტეტი და არა გამოგონილი და ძალით შეკოწიწებული გენიალურობა.

უბრალდო სასაცილო გამოდის,  თავის თავს ყველა აღიქვამს  ისე როგორც – არ არის ჩემი ადგილი ამ ქვეყანაში (ხანდახან დედამიწაც არ მოსწონთ )  ადამიანები იმდენად ბოროტები არიან, იმდენად მატერიალურები, იმდენად უინტერესოები ..

არავინ არ ფიქრობს იმაზე რომ თვითონაც ადამიანია, ნებისმიერი სხვა ადამინისთვის.
არავინ არ ფიქრობს იმაზე რომ თვითონ ქმნიან იმ ჩარჩებს და ბარიერებს, რომელსაც მერე მთელი ცხოვრება ებრძვიან.
არავინ არ ფიქრობს იმაზე რომ თვითონ აშენებენ ისეთ საზოგადოებას, რომელიც მერე მთელი ცხოვრება კისერში უჭერს ხელს.


სასაცილოა უბრალოდ მე ასე ვფიქრობ.

აი მაგალითად, ლიტერატურულ პორტალზე ვართ და ბარემ ესეც ითქვას ხმამაღლა..
მენატრება ხოლმე კარგი ნაწერი, ლექსებს ძალიან იშვითად ვწყალობ (ესე პირადია და ამ გლობალურ პრობლემასთან არავითარი კავშირი არ აქვს), პროზაც მენატრება..  პროზის 90% დაახლოებით ისეთი ჩანახატებია სკოლის ასაკში რომ ვწერდით სიყვარულისგან იმედგაცრუებულები “მეგობრობის დღიურში”.
მე ნაწარმოები 2 მიზეზით შეიძლება მომეწონოს :
  1) გავიგო რაღაც ახალი
  2) წავიკითხო ის რაც ვიცი, რაც მიგრძვნია, უბრალოდ წარმოდგენა არ მქონდა წაკითვამდე ეს როგორ უნდა მეთქვა ან დამეწერა და ავტორმა გააკეთა ეს ჩემს (როგორც მკითხველის) მაგივრად.

და როცა ვერც ერთს ვერ ვპოულობ და ვერც მეორეს , და ფურცელზე მრჩება “მწერლის”  წუწუნი, აღარ მესმის რატომ აქვთ პრეტენზია წერაზე და უფრო მეტად არ მესმის რატომ აძლევენ თავს გააკრიტიკონ სხვები.


არადა რა მარტივია ყველაფერი, როცა იცი როგორ იცხოვრო : )