ნაწარმოებები


გამარჯვებას ვუსურვებთ გმირ უკრაინელ ხალხს რუს აგრესორზე. დიდება უკრაინას !!!     * * *     Сла́ва Украї́ні !!!

ავტორი: გიო გურჯი
ჟანრი: პოეზია
29 მაისი, 2009


მარტოობის რაფსოდია (აიდას)

Stephen's Green-ის გულზე გადაფარებულ
ჩალურჯებულ კანისფერ ზეცას ჰგავდეს,
იქნებ ახლა შენი თვალები,
როცა ჩემზე ფიქრობ და
როცა ჩემზე ფიქრობ კი არა...
ლამის არის, ფიქრობ კი არა,
არგეფიქრებად დაიწესო ჩემი არფიქრი.
ჩემი არყოფნაც, ჩემს სურათებს, ჩემს ხელნაწერებს,
ჩემს ძველ ჩემოდანს დააბრალო ჩემი არყოფნა.
გინდა ინანო... გინდა ატირდე... როგორც არასდროს
და ელოდნენ სასწაულს, იქნებ შენი თვალები,
ჩამომსხდარი რაფაზე ფანჯრის,
(Rossini-ის ქუჩა) ყვავილები მარჯვნივ და მარცხნივ,
ჰგავდეს იქნებ ტკივილებს... ფიქრებს...
ანდა სულაც,
შენს თვალებს ჰგავდეს, ჩემს მოლოდინში.
მოთმინებადალეულ თვალებს.
სიბრაზისგან დაკვნეტილ ფრჩხილებს.
კბილის კბილზე მაგრად დაჭერას
და ამოსუნთქვას
ღრმად ჩასუნთქვას
დაბოლოს მთელამ,
მთელ ამ სიმწარის მრავალკვირეულს.
გირეკავ და როგორც ყოველთვის,
გეუბნები: "Hallo babe !
How is it going"?
-
გეუბნები, რომ გაერიდო.
არა, ვითომც აქ არაფერი...
-
ჰო სულელიც ვარ. შეგიძლია მიწოდო ბრიყვიც.
გეუბნები, რომ გაერიდო.
ვითომ ძალიან ადვილია ეს ყველაფერი...
ანდა რასაც გთხოვ თავად შემეძლოს,
ვითომ...
ეს ზეცა
ჩალურჯებული კანისფერი დუბლინის ზეცა,
მოწმე არ იყოს,
რომ მეც შენსავით ვიტანჯები.
მეც სულ შენსავით.
ჰო. შენსავით მეც ვიკვნეტ ფრჩხილებს.
მეც შენსავით ვითვლი საათებს.
(დამღლელია მაგრამ არ ვტყდები)
ხშირად ვზივარ ოთახში მარტო.
უფრო ხშირად მარტო, სულ მარტო.
მარტო ოთახის დუმილზე, რომ არაფერი ვთქვა...
მით უფრო, რომ დუმილიც მაკრთობს...
Stephen's Green-ის ხალხმრავალ პარკშიც,
ხალხით სავსე ქუჩებშიც, გზაშიც...
კაფეებშიც და რესტორნებშიც...
სადაც დავდივარ მარტოობის გასაქარვებლად,
მხვდება ერთი ბებერი კაცი,
წელში მოხრილი, შაოსანი ბებერი კაცი,
რაც თავი მახსოვს, ამ ბებერ კაცს არასდროს სიტყვა,
არა სალამი, არა სიტყვა არ დასცდენია.
მხოლოდ თვალებით,
გამარჯვებული, შავ თვალებით, შავივე მზერით, 
შავი ჰალსტუხით მიმზერს ხოლმე ბებერი კაცი.
და ვგრძნობ, როგორ ვილევი ამ დროს.
ვგრძნობ, თუ როგორ ვერ გავიმარჯვე,
ვგრძნობ რა სუსტი და უძლური ვარ,
მის წინაშე, მე როგორც ბავშვი,
როგორც პატარა, მიწაზე რომ ოთხით დახოხავს
და ხედავს მიწას, ხედავს ტუფლებს და ბასანოჩკებს.
არადა უნდა გაიხედოს ყველაფერს იქით.
შენ კი გგონია, არაფერი მადარდებს არა.
ასე გგონია_ მხოლოდ შენ ხარ ჩვენ ორში მარტო.

კომენტარები ილუსტრაციები რეცენზიები