უტრილოს ტილო
მოჰგავს ოთახი რომელიღაც ტილოს უტრილოს,
წვიმის წვეთები მიკითხავენ სევდის სონეტებს.
ღამეს ჩემსავით თვალები აქვს ისევ უძილო,
ჰგვანან ფოთლები ალალბედზე აყრილ მონეტებს.
ჰგავს ეს ქალაქიც რომელიღაც ნახატს შეშლილის,
ქუჩებში აზრი გადაცმული დაიპარება.
ფიქრის საიტზე რა ხანია დგას დღე მეშვიდე
და აღარ უნდა გადაფურცვლა კედლის კალენდარს...
სადღაც შორიდან ისმის ჯაზი, მგონი, გერშვინის,
წვიმა კი ქართან ბლუზის რიტმში ცეკვავს რაფაზე,
და სანამ დილა ჩემს ოთახში ღამის ფერს შლიდა,
ლოგინს დააკვდა უძილობა, ჭერის ჯამბაზი...