ზოგჯერ მგონია,
საფლავებშიც ისე ჩადიან,
როგორც ბაბუის (გასხვისებულ)
სახლის სარდაფს დავუყვებოდი -
აგურის კიბე,
ნესტის სუნი
და გვირაბის ბოლოს,
სინათლეს (რა დამთხვევაა?!)
გადავყავდით სხვა სამყაროში...
განჯინაში შუშის ბოთლების
მშიერ მუცლების ამოსაყორად
ტრიალებდა ღვინის საწური,
მერე მაჭრის მცირე ჭაშნიკი...
თუ დიდობის განცდა გვათრობდა?
არ ვიცი, მაგრამ ახლაც მიხმობს
ძველი სარდაფი
და ღვინობის დღესასწაული...
მე სულ მგონია,
თავის დროზე, სამარიდან
მსგავსი სუნი თუ მომიწოდებს,
აგურის კიბეს კვლავ ჩავყვები
ბავშვურ ხალისით,
და ბაბუას ცელქად გავუსწრებ.