იცი, დღეს  ყველა ქუჩა გათხარეს,
სადაც აქამდე გეძინათ ჩიტებს
და ნუშის ხეზე  შემხმარი მთვარე,
ბუდეებს გინგრევთ.
იცი მირეკავს ყოველ ღამე ღმერთი მაღლიდან,
აქ ვყვავილობთო...მატყუებს...ვითმენ.
მე გუშინ ცასაც შევაფურთხე...
ახლაც წვიმს...ვისმენ

იცი,აქ კანიც უჩვეულოდ მგრძნობიარეა
სისხლიც  აქ უფრო წითელია ...და უფრო მძაღე
იცი, მეკარე ჯერაც გიყრის ჯიუტად საჭმელს,
თუმცა აქ მოსპეს ყველა გრძნობა და ყველა სახე.

აქ ყოველ დილით თავს ვიკატუნებთ, რომ მზე ამოდის
და ყოველ ღამე ვანიავებთ ობიან სახლებს...
მერე ფანჯრიდან დამტვერილი  ზეცა შემოდის-
ის  გვისუფთავებს სისხლისაგან დატბორილ თვალებს.


გაქცევას უკვე აღარავინ გისაყვედურებს,
გენგრევა გულით ნაშენები დღეები თავზე.
იცი, აქ ხეებს კენწეროზე ბოქლომი ადევს
და ადრე სადაც გეძინად ჩიტებს
გაამათრახეს ჯიუტი ღამე.

მომაკვდავ სითბოს ჯალათი მთვარე უხუჭავს თვალებს
და ყველას თავის  ხელით დააქვს  ჩაკლული სული-
დაუბანელი გულებიდან უწვეთავთ ბოღმა
მერე ვესწრებით ერთმანეთის დასაფლავებას-თან  ლოცვებს ვბოდავთ.

მე დავრჩი, როგორც უბილეთო მაყურებელი
და ყველას ნაცვლად ვასველებდი სცენას ცრემლებით.
ფარდად ეკიდა ერთ დროს ჩემი ზაფხულის კაბა.
ჩავრჩი დღემდე და ტაშსაც ვუკრავ ყალბი ხელებით

სადაც აქამდე გეძინათ ჩიტებს,
იქ ჩამომიხრჩეს დღეს ბოლო გრძნობა.