ნამდვილად ვიჩქარეთ,
სიმშვიდეს დავდევდით, ხომ მაინც აგვეტირა...
შენ იცი, რაღაცა დიდი და ურყევი
არ მიმხელ ...შევნიშნე გუშინაც არ გეძინა.
დაგაყრის სახეზე, ყელზე და თითებზე
ჩემთვის უთქმელობა და იმის ჩამარხვა-
რაც უნდა ფეხებთან დაგეგდო შენ ჩემთვის
და მე ხოჭოსავით, ზანტად გამეთელა...
ნამდვილად გვერჩოდნენ,
ან გზა შეგვეშალა...
თვითონვე მივედით სიმყრალის ოჯახში.
მუჭიდან აკვნესებულ ოცნებას ამოვიყვან
და ამ რეალობას შიგ შუბლში დავახლი.
არც ის იფიქრო, რომ სევდიანია
აღარც  შემომჩივლო რამე უმიზნობა
გახიზნე ჩამომპალ ფოთლოვან ტყეებში
კანკალს აყოლილი შენი უმწეობა.
უნდა დაისვენო, უნდა გადაუწვე -
ამ სიტყვებს და ამათ ფეთქვაში ჩაგეძინოს.
იმის ხსენებაში რაც ზედ გეხეთქება
და აწმყოს გიმალავს...
არ უნდა აგეტიროს.
ჩვენ ალბათ დავიცდით -
ხის ძირში ან იქნებ ზედ წვერზე დავსხდებით...
ალბათ შეგვაშინებს სუნთქვა ერთმანეთის
და თვალებს დავისუსხავთ წარსულში გახედვით.
ჩვენ ალბათ ნაჩქარევ დუმილში დამხრჩვალნი
ნაცადი, ნარბენი ტკივილით ვივსებით
ფილტვები გაშავდა, ნაღძობი ფეხივით
ყრუდ გვემუქრებიან
რომ თუ კვლავ ვისუნთქებთ...ორივე მოვტყდებით.
ნამდვილად ვინატრეთ, ოღონდ დაგვავიწყდა
იმის შემჩნევა რაც უკვე აგვიხდა...
დამღალეს... სიტყვებმა მიმიხვდე იქნება,
მოდი  ამ უაზრობით  ნაბეგვი სხეული
უცრემლოდ გამხადე....