“ტაძრის ეზოში”
  სიჩუმეა სულში. გალობა ისმის ტკბილი . . . უფლის სადიდებელი სიტყვები ფანტავს სიჩუმის ხმას... სიჩუმე ერთი შეხედვით არაფრის მთქმელი....
  ვიღაც ინათლება, ის ეზიარება ქრისტიანულ რელიგიას, გაიწმინდება უწინდელი ცოდვებისაგან... და მე . . .  ისევ მოწყენილი და ფიქრთა მორევში დაკარგული,  ცხოვრებისთვის ეულად მებრძოლი, სიყვარულისგან მიტოვებული და მიზნებად ქცეული ოცნებების ხორცშესხმით დაკავებული. ზღვისფერი თვალები, უძირო ცასავით, აბობოქრებული ქარივით, სიყვარულისფერი ტკივილი და მოწყენილი მზერა. Nნამიანი ფიქრები, დასველებული ოცნებები... ქარი ფანტავს მოგონებებს... ისევ და ისევ მარტოდ მარტო ტაძრის ეზოში, უმწეოდ ნაფიქრი თეთრი ფიქრები გადმოდის შავად ფურცელზე. ისევ სავსეა პასტის გული და ცარიელია ფურცელი, ისევ არავის აქვს მოსმენის თავი და ისევ მარტო ფიქრებთან დარჩენილი ვეშვები უძირო მორევში. შავ სივრცეში წარმოვიდგენ რიდით ნაფიქრ და ნანატრ საგნებს, უსულო სხეულებს სულს ვბერავ პატარა ფანტაზიით და ამ ყველაფერს შავ სივრცეში ოცნების ფერი ამრავალფეროვნებს. ვსვამ უამრავ კითხვას და ვიძირები უძირო ზღვაში პასუხთა ძებნით. მე გავფრინდები დაუსრულებელ, უსაზღვრო ზეცაში და მაინც მე მაინც გავიგებ პასუხს იმ უამრავ, უპასუხო კითხვაზე...!!!!!