დე!
მომენატრე,.
არა ისე , როგორც სხვა შვილებს
მოენატრებათ საკუთარი დედის თვალები...
მოგონებები  მოტივტივებს  ფიქრში მაშინვე
ხმა  მესმის  ყურში გახურული, ცივი კარების.
ერთხელ მოგიხმე,
                            როს უგონომ თამაშში გართულს
წარბი სრულიად დავახიე ღობეზე  მავთულს.
მაშინ გულიდან ამოგძახე : ,,მიშველე დედა”
იმ დღის  შემდეგ კი გულზე მაწევს მტანჯველი სევდა...
და დამრჩა შრამი...
ყოველ  დილით სარკის წინ მდგარი
ვახსენებ დედას,  არ გაბედო, შენ არ ხარ  მკვდარი,,,
და კიდევ ერთხელ რომ მოგიხმო დედა ნუგეშად
ნუთუ ამისთვის უნდა დავდგე სისხლის გუბესთან?
დე,
მენატრები...
შენს საფლავთან მოვედი გუშინ...
მარტო ვიყავი, ხომ მაპატიებ?
მიწას  შენს გულზე რომ ვერ ვიტან, 
სხვაგან დავყარე...
მერე,  ამდენი წლების მერე..პირველად ვნახე
ჩემი საწყალი,
გათოშილი დედიკოს სახე...
ფრთხილად შეგეხე,
ამ შეხებას როგორ ვნატრობდი...
მთელი ცხოვრება  უდედობას გულით ვდარდობდი...
დე,  მაპატიე!
თუ ვაჟკაცმა ცრემლით ვიტირე.
მე ის ბავშვი ვარ,
აკვანშივე რომ დაგიტირე!
დე,
მე მაკლიხარ...
შენი ხელის მწყურია სითბო
სულ ჩაფერფლილხარ,
ჩაგიხუტებ მე გულში  ვითომ?
დე არ გატკინოის ის  მკლავები
რომელსაც მხვევდი...
და რა იცოდის
თუ გვერგუნა
ეს მძიმე ხვედრი...
დე, მაპატიე, რომ მომინდა მენახე  ახლა,
სულ დამასველა სევდისაგან ამინდმა თალხმა...
დე მენატრები სიგიჟემდე, მითხარი რა ვქნა?